Dryrsatka

[MistrzGry]

Samo serce całej wioski jak i całej społeczności slovian, potężne drzewo do którego prowadziła wąska szczelina rozrywająca całą górę w połowie, od ziemi po same szczyty tworząca wąskie przejście. Przejście które prowadziła do wielkiego komina na którego dnie pod otwartym niebem rosła dryrsatka, wielkie drzewo którego korzenie przebijają całe góry, którego gałęzie zmieniając się w pnącza rozciągających się po ścianach kominach i porastając wejścia do jaskiń czy tuneli. 

Dno komina jest całkowicie pokryte grubymi przeplatającymi się korzeniami drzewa zwanego 'Dryrsatką' przez wszystkich slovian. Jego pień o średnicy kilku metrów był pokryty grubą lecz nad wyraz gładką jak na tak wielkie drzewo korą. Njego potężnych gałęziach które przemieniały się w grube zdrewniałe pnącza rosły podłużne skierowane ku górze zielone liście które mimo że przysłaniały całkowicie niebo, bardzo dobrze przepuszczały zniekształcone światło dniem jak i nocą. Jednakże prócz samych liści na grubych pnączach ciągnących się po ścianach komina rosły także wielkie jasno zielone kokony. 


Samo dno komina w którym rosła dryrsatka mierzyło parędziesiąt metrów średnicy i nie znajdowało cię w nim nic więcej prócz samego drzewo po środku oraz powierzchni usianej całkowicie jego grubymi brązowymi korzeniami. Za to było stąd więcej niż jedno wyjścia, prócz wąskiego gardła porośniętego korzaniemi i pnączami prowadzącego na południe do Zalenu było jeszcze parę mniej bądź bardziej widocznych jaskiń bądź tuneli na dnie komina wydrążonych w ścianach jakby przez same korzenie drzewa.

[MistrzGry]

[Reinkarnacja Nimarusa]

Nimarus

Pamiętałeś wieczną wędrówkę, po tym jak zadecydowałeś o losie swego ludu, a raczej o tym kto ten los będzie kształtował. Długo zastanawiałeś się czy postąpiłeś dobrze, długo miałeś wrażenie że nie będzie ci dane zaznać spokoju... Przekonałeś się tego gdy coś, ktoś, wyrwał cię ze spokoju wędrówki, gdy droga zniknęła, a zastąpiła ją ciemność rozświetlana przez pomarańczową-żółć piorunów. 'Znowu ty', usłyszałeś, znajomy głos, niezadowolony twą obecnością, który zamilkł jak by ci się wydawało na zawsze po tymże przyjemnym powitaniu. Nie odpowiadał na żadne pytania, nie słuchał ich, nie słyszał cie, byłeś sam w ciemności z wizją odległej i nieosiągalnej pojedynczej błyskawicy w oddali... Ale z czasem i to zniknęło, a na miejscu ciemności i błyskawicy, pojawił się tunel pokryty od środka korą która wyrastała ze wszelkiej powierzchni.

Nie pozostało ci więc nic innego jak znów kontynuować swą podróż, tym razem jednak inną drogą, ale tą samą niepohamowaną chęcią by nieprzerwanie przeć naprzód... Tym razem jednak szybciej niż podczas poprzedniej wędrówki, czułeś bowiem jak coś cię pchało naprzód, popędzało, czułeś ożywiające twe ruchy bicie swego serca które nigdy nie było tak słyszalne. Czułeś, słyszałeś jak to przyśpieszało, jak odbijało się echem tunelu na którego końcu zaczynasz dostrzegać dzienne światło, to które kiedyś witało cię każdego ranka za życie. Teraz chowało się za jakąś zielonkawą błoną, wzywało cię, a ty parłeś prostu ku niemu...

Zaczynasz czuć swe ciało, jak to wzdryga wraz z pierwszymi przejawami twej świadomości, mrowienie we żywych kończynach które błagają byś wykonał swój pierwszy ruch, powietrze które łaskocze twe nozdrza niezwykle mocno trawiastym zapachem, senne ciepło jakbyś w środku najstraszniejszej zimy położył się właśnie w królewskim łożu po wielkiej biesiadzie.
Otwierasz oczy nie wiedząc co się dzieje, ani gdzie się znajdujesz, byłeś uwięziony, zwinięty w kłębek w jakiejś zielonej błonie przez które przebijało się poranne światło. Jakże przyjemne byłoby to 'więzienie', to czułeś że nie powinno cię tu być, że nie chcesz tu być, bowiem sprawiało to że czułeś się nieswojo, jakbyś nie był we swoim ciele, tym żywym, czy martwym. Zacząłeś się więc wierzgać, próbowałeś wyprostować kończyny i plecy, przebić błonę, dziwną śliską zieloną ściankę... Zajęło ci to dobrą minutę, ale czułeś oraz słyszałeś efekty, pękanie, wylewanie się czegoś, aż nagle całe to więzienie rozerwało się wypuszczając cię na oślepiający cię świat zewnętrzny...


Po paru sekundach uderzyłeś plecami o twardą ziemię o nieregularnym, spadłeś? Przez zamknięte oczy dostrzegasz światło, wciąż czułeś się dziwacznie, czułeś dziwne roślinne zapachy, zaciskałeś palce na ziemi, czułeś... Drzewo, nie, korzenie, niezmierzone korzenie na których wylądowałeś plecami. Otwierasz oczy ponownie oślepiony blaskiem Kronii, tym razem jednak na zaledwie kilka sekund. Obraz szybko się ostrzy, nabiera kształtu i kolorów, a światło gwiazdy niknie między liśćmi wielkiego drzewa. Mogłeś już swobodnie patrzeć w górę, wciąż było dość jasno, światło dnia przebijało się przez liście w lekko zielonkawym odcieniu oświetlając wszystko wokół lepiej i przyjemniej niż jakikolwiek ogień. Leżąc na ziemi i patrząc ku górze prócz wielkiego drzewa dostrzegałeś ściany wielkiego komina w jakim się znalazłeś, a tuż nad tobą wyrastający ze ściany pokrytej pnączami wielki rozerwany w połowie zielony kokon, to z niego wypadłeś. Dostrzegałeś oraz czułeś jak ze rozerwanych ścianek kapie wciąż kapie na ciebie jakiś błyszczący na świetle przezroczysty ciepły płyn...


Leżałeś tak nieruchomo przez krótki czas czując się nadzwyczajnie nieswojo, jakbyś był doświadczył połowicznego paraliżu sennego, jakby to wszystko nie było prawdziwe... Ale nie mijało, wciąż byłeś w tym dziwnym miejscu, a dziwne uczucie we twym całym ciele nie mijało, choć chciałeś by tak było, to nic się nie zmieniało. Zaciskałeś swe dłonie na podłożu coraz bardziej, starając się zrobić to samo ze stopami podnosiłeś swe kolana, mogłeś więc się ruszać, jakże nienormalnie dziwaczne by to nie było uczucie, mogłeś to robić.

[Nimarus]

Wszystko pamiętał, nic nie rozumiał... co się dzieje? Widząc to wszystko cicho rozmyślał, brnąc tym samym przed siebie. Czuł jednak podświadomie że to znów się zacznie, jego wędrówka. Czy to co czuł to na pewno jego uczucie? Pytania jedynie narastały bez żadnego logicznego wytłumaczenia...

Ciepło i bijące serce wybiło go z dotychczasowego toku myśli, zamotany, wszystkimi zapomnianymi(?), nowymi(?) doznaniami które dane było mu poczuć raz jeszcze i tych których miał dopiero by poczuć. Miejsce w którym przebywał kojarzyło mu się już z czymś podobnym co już przeżył, teraz jednak było to trochę inne, albo może to on był inny? Po mozolnym przebiciu się przez tą błonę czuł się już całkiem rozbudzony. Wraz z wypadnięciem kolejny raz przybiła go ilość doznań, lecz tym razem czuł się o wiele bardziej spokojniej odzyskując zimną krew w tej nieznanej mu sytuacji. Po rozglądnięciu się nie odczuł jakiegoś zagrożenia, lecz to wcale nie poprawiało sytuacji, biorąc pod uwagę fakt, że całe te miejsce było mu obce.

W pewnym momencie wręcz wydawało mu się jakby coś od niego oczekiwało by się ruszył, nie wiedział jak to odpisać, ale mimo uczucia "paraliżu" czuł jakby chciał sprawdzić czym prędzej co to jest. To tak jak którejś nocy gdy był jeszcze żywy, odczuwał coś podobnego do tego. Jakby coś z ciemności którą nie jest wstanie objąć wzrokiem, na niego patrzyło... to mu właściwie ta cała sytuacja przypominała, ale to nie czas na wspominanie dawnych czasów, czas się ruszyć.

Zbierając siły w swoim ciele, krok po kroku, próbował wstać. Gdy już miał więcej pewności przy kontroli swojego ciała, postarał się obrócić na brzuch, by następnie po oparciu na kolanach - wstać na dwie nogi. Pod warunkiem że mu się to udało, zaczął się dokładniej rozglądać po miejscu w którym się znajdował.

[MistrzGry]

Po lawinie nowych doznań powrotu do życia, zacząłeś w końcu kontaktować ze światem jak i ze swoim ciałem. Choć widok pod którym leżałeś był nieruchomy i cichy niczym magiczny obraz, to czułeś że musiałeś się w końcu ruszyć. Dowiedzieć się co się dzieje, gdzie jesteś, wszystko bowiem miało swój powód, twa śmierć, odrodzenie się w srebrnej śmierci, teraźniejsza obecność na dnie tajemniczego komina w którym rosło wielkie dziwne drzewo nieprzypominające niczym tych, które do tej pory widziałeś. Coś cię musiało tu ściągnąć, wsadzić do dziwacznego kokonu na ścianie, ale w jakim celu? Kto? Nie dowiesz się tego leżąc plecami na korzeniach tego drzewa...

Powoli więc zacząłeś się w końcu podnosić, wpierw podnosząc kolana, następnie odpychając się delikatnie od ziemi rękoma podniosłeś swój cały tors do pozycji siedzącej, a gdy już to zrobiłeś, ujrzałeś swe nogi... Nie było w nich ani krzty srebrnej śmierci, czy ermeńskiej skóry, czym znowu się stałeś? Jaki obłęd tym razem wyrwał cię z objęć śmierci? Twa 'skóra', nie wyglądała już nawet jak skóra, ale jak wielkie stwardniałe gładkie płaty łodygi z widocznymi wąskimi przerwami między jednym płatem a drugim, wokół miejsc gdzie ciało się zginało bądź napinało. Kolor twych nóg, ciała, był także zupełnie czymś innym niż kiedykolwiek widziałeś, dziwaczna roślinna skóra o granatowym odcieniu z licznych sporymi przebarwieniach w kolorze ludzkiej jasnej skóry który odchodziły od twojego torsu. Do tego twe stopy, nie myślałeś o tym wcześniej, ale zaciskałeś je wcześniej na korzeniach tak samo jak ręce, a nawet mocniej pozostawiając ślad pazurów w korze gdy podniosłeś kolana. Twe stopy do kostek przypominały bowiem coś bardziej drapieżno-zwierzęcego niż ermeńskiego, cztery większe palce zamiast pięciu, każde zakończone czarnym zagiętym pazurem, cała stopa była także znacznie krótsza ale wyższa oraz mocniej umięśniona, dostrzegałeś wręcz długie mięśnie bądź ścięgna sięgające od niezbyt widocznej kostki do każdego z palców.


Chciałeś się temu bardziej przyjrzeć, swemu ciału, czym się do srebrnej śmierci znowu stałeś, ale przerwał ci pewien dźwięk, a raczej czyiś głos które pojawił się niespodziewanie, wręcz znikąd można rzec.
-Tsy, zzsyjes?- Syczący wysoki, żeński wręcz głos zapytał cie, natychmiast też zwróciłeś się ku jemu źródłu które było mocno z twojej lewej, prawie wręcz zza ciebie. Ujrzałeś tam sloviankę, niewysoką istotkę mierzącą trochę ponad półtora metra o naturalnych chyba zielono-brązowych odcieniach skóry. Jej twarz za to była dość słabo dostrzegalna bowiem nosiła brązowawy kaptur, zresztą prawie cała była zakryta brązowym zbyt długim dla niej płaszczem który chyba mógłby być też długą peleryną z kapturem która była zaprojektowana dla kogoś o normalnych rozmiarach. Jedyne co ten dziwny ubiór odsłaniał to częściowo jej twarz i zarysy czteropalczastej dłoni wyglądającej spod ubioru gdy ta sięgała lewą ręką ku tobie będąc kilka metrów od ciebie. Kiedy ona tu przyszła, jak zrobiła to że jej nawet nie usłyszałeś, a może cały czas tu była?

[Nimarus]

Chciał zakończyć myślenie nad tymi aktualnie niezbyt potrzebnymi myślami, dlatego też zamknął oczy, wziął głęboki oddech wsłuchując się w otoczenie i powoli wypuścił. Z ciszą w jego głowie wreszcie mógł zacząć działać.

Czuł się dziwnie, inna ilość palców, inna skóra, inne ciało... Wszystko było inne, jednak by cokolwiek zmienić trzeba się ruszyć. Tak też myśląc, podniósł się. Wraz z kolejnymi zaobserwowanymi zmianami w jego ciele był już raczej upewniony że nie jest to srebrna śmierć, dosłownie nie miała nic z nią wspólnego, tętniła życiem. Rzucając wzrokiem raz jeszcze na swoje nowe oblicze lekko westchnął bez słowa na zaistniałą sytuację... nie wiedział czy być wdzięczny za to że mógł wrócić, czy może wręcz przeciwnie. Los był doprawdy dziwnym zjawiskiem.

Zaraz gdy usłyszał pierwsze słowa, prędko się odwrócił by zobaczyć źródło ich pochodzenia. Była przed nim osoba, na pewno nikt kogo do tej pory mu dane było znać, bardzo możliwe jednak że miała związek z tym całym miejscem. Ilustrując powoli postać która przed nim stała, kiwnął lekko głową by przytaknąć. Wolał się nie wychylać, w tej sytuacji i tak nie mógłby nic zrobić... jeszcze nie teraz.

[MistrzGry]

Istnieć pod jarzmem choroby która pragnęła od ciebie śmierci wszystkiego, nawet twego ukochanego ludu, czy może życie w co prawda nowej powłoce, ale z przynajmniej póki co o wolnej woli, bez głosów mówiących ci co masz robić, gdzie się udać... Czy czasem życzących ci kolejnej śmierci i robiących wszystko by do tego doprowadzić, nie byłeś pewien która z tych opcji była lepsza, choć dla niektórych wybór mógłby być oczywisty. Była też trzecia możliwość której ci odmówiono, dać ci zostać martwym i w spokoju odbyć swe istnienie poza życiem czy śmiercią, choć o spokoju ciężko było tu mówić, bowiem nie mogłeś go zaznać od samego początku...


Jednakże jakkolwiek rozmyślania o życiu, śmierci, czy po prostu istnieniu na tym świecie były dla ciebie ważne, zostało ci to przerwane czyimś głosem, na który nie zamierzałeś odpowiadać bardziej niż pojedynczym lekkim skinięciem. Chciałeś się nie wychylać, choć i tak już byłeś w centrum uwagi dla tej istoty. Stwora który chwilę stał w bezruchu z wyciągniętą do ciebie ręką, po czym ją zabrała i wzruszyła ramionami patrząc wciąż na ciebie z kilku metrów.
-Csuz tsa opóśniała sdiotka...- Słyszałeś jak ta coś zaczęła mamrotać pod nosem odwracając się na moment na wielkie drzewo po środku komina. Niestety ledwo słyszałeś tylko początek tych słów, które zresztą brzmiały jakoś dziwacznie, a gdy zamilkła znów spojrzała na ciebie.
-A mówficss umie!- Wyraźnie zdenerwowana zawołała do ciebie, wykonując też jeden krok w twoim kierunku i robiąc coś rękoma pod swymi przywielkawymi szatami. Nie byłeś wciąż wstanie dojrzeć szczegółów, ale jej twarz była co najmniej dziwna, usta, to jak się one szeroko malowały na jej twarzy tworząc kły, to jak jej wargi były prawie nieruchome gdy mówiła. Do tego jej płaski, prawie wręcz niewidoczny nos nad jej ustami, nie przypominało żadnej istoty jaką do teraz spotkałeś w którymkolwiek swym życiu bądź nieżyciu.

[Nimarus]

Nimarus był przekonany że rozumiał co ona o nim myślała, mimo że nie rozumiał czasem tego co mówi przez to syczenie. Możliwe że nie przyjęcie ręki było dosyć nieuprzejme, to nie miał jakiegoś powodu by jej ufać. Zaraz po tym jak usłyszał od niej te słowa westchnął i spojrzał się na nią odpowiadając jednym słowem.
-Tak.

Odpowiedział Nimarus, wiedząc że niestety bez żadnej komunikacji do niczego nie dojdzie. Ignorując to że się do niego trochę zbliżyła i czując większą pewność w manipulowaniu swoimi kończynami, podjął kolejną próbę wstania na swoje nogi.

[MistrzGry]

-Tsak?- Zapytała się jakby zdziwiona oraz przyglądając ci się coraz bliżej podchodząc kolejny krok i kolejny. Nie przejmując się tym jednak zbytnio ty postanowiłaś spróbować jeszcze raz użyć swych nowych, nieco innych niż poprzednio kończyn, posiadanie po cztery palce nie było tak przerażające jak stopy o zupełnie innej budowie niż te ermeńskie.

W tym samym czasie gdy ty łapałeś równowagę na swych nowych nogach, bardzo wyraźnie usłyszałeś kolejne wołanie od tej kobiety przed tobą, tym razem nie wołała jednak ku tobie...
-Znalezssc mi tou Ssysi! Juzs!- Prawie tracąc równowagę przykucnąłeś opierając się jedna ręka o ziemie, czy raczej o wielkie korzenie drzewa sięgających aż do ścian komina. Fakt że nie znajdowałeś się na równej ziemi połączony z tymi odnóżami nie ułatwiał ci ustania na równych nogach. Tak samo jak to zamieszanie w jakiego centrum znajdowałeś się, czując się przy tym jak dziecko które coś namieszało, ale nawet nie wiedziało co. Spojrzałeś się więc na tą dziwną kobietę przed tobą, miała ona skierowaną twarz w lewo, tam też ty skierował wzrok. A tam wąski, bardzo wąski wąwóz, a może raczej szeroka szczelina przecinająca od góry do dołu ścianę komina przez którą na zewnątrz biegła jakaś zielona postać odziana w jasno-brązowe skóry. O co tu chodziło?

Nie miałeś wiele czasu na dalsze rozmyślania czy kolejną próbę wstanie na równe nogi, bowiem gdy kucałeś podparty jedną ręką, kobieta która cię powitała ponownie na tym świecie stała tuż przed tobą kładąc swe dłonie schowane we wielkich rękawach na twoich policzkach i kierując twą twarz ku niej. Z bliska mogłeś więcej co kryło się pod kapturem, prócz dziwacznych ust i nieludzkiej twarzy, płaskiego niewidocznego wręcz nosa z widocznymi tylko wąskimi nozdrzami, czy wielkie czarne oczy. Jej 'skóra' także niczym nie przypominała ludzkiej o zielono-brązowych odcieniach z dominacją dębowego brązu...

[Nimarus]

To było coś dziwnego? Czyżby to był błąd że się odezwałem? może powinienem był jeszcze chwilę poczekać zanim cokolwiek powiem? - Tego typu myśli krążyły po jego głowie gdy zauważył reakcje podobnej mu osoby. Nadal jednak najbardziej skupiał się na próbach wstania na nogi, dlatego też nie zauważył jak owa osoba zbliżyła się do niego.

-Czym ja właściwie jestem...

Wraz z oglądaniem swojej cztero palczastej dłoni zadał sobie cicho takie pytanie. Pewnie dalej by szukał jakiś wskazówek które mogły by mu przybliżyć zrozumienie tego całego miejsca i tym czym jest, gdyby nie fakt że musiał utrzymać równowagę i uważać by nie upaść jak jakieś głupie raczkujące dziecko. Po chwili, zaraz po szansie na wyrżnięciu orła, znalazł bardziej komfortową pozycje, która umożliwiła mu pewniejsze przypatrzenie się jego otoczeniu.

Czuł że coś jest nie tak, w końcu by nie było tego całego zamieszania gdyby wszystko było dobrze. Zaraz jak usłyszał że ta osoba kogoś woła, wreszcie mógł poznać jakieś imię... "Syssi"? Nic mu to niestety nie mówiło, choć go zarazem jakoś nie zdziwiło. Czyżby ta cała Sysi miałaby być jego katem? nie miałoby to jednak większego sensu. Więc jednak coś innego? Niezależnie od tego, był zdany na ich łaskę.

Zanim zdołał cokolwiek pomyśleć o tej sytuacji, jak i tej osobie która tu do nich biegła, jego twarz została pociągnięta i skierowana wprost ku pierwszej osobie którą tu spotkał. Możliwe i prawdą jest to że miał na nią lepsze spojrzenie, jednak mijało się to z sposobem w jaki chciałby to sprawdzić. Chwile się wpatrywał w jej twarz będąc zaskoczony nagłym zwrotem akcji, wyłapując przy okazji trochę tego co skrywało się pod tym tajemniczym kapturem. Chwilę później jednak zmarszczył czoło i z podirytowanym głosem powiedział.

-Co ty właściwie robisz...?

[MistrzGry]

-Sslovianem...Chsyba...- Slovianka raczyła ci odpowiedzieć przyglądając się twym mozolnych próbą ustania na nogach, nie orientując się nawet iż mówiłeś sam do siebie . Gdy powstałeś jako srebrna śmierć, twe ciało zostało chociaż w pewnym stopniu wiernie odwzorowane, ale teraz byłeś w dosłownie innym ciele, o innej budowie... Może i nawet potrzebach, zresztą jako istota nieżywa nie potrzebowałeś niczego, a teraz, znów będziesz musiał się przyzwyczaić do norm życia, jedzenia, wody, chyba...

Będąc żywy, tym kim byłeś, tym całym slovianinem, czułeś że było coś nie tak, bo zresztą było. Dowodem na to była twa obecność, twe życie, jak to się w ogóle stało że wróciłeś do świata żywych? Do tego pod łaską tych istot, przynajmniej tak ci się wydawało, iż twe nowo nabyte życie było właśnie w ich posiadaniu. Tylko pytanie jakie mogliby mieć zamiary wobec ciebie? Kim była Sysi jaką kazała slovianka przyprowadzić we swej złości, czy doprawdy zrządzenie losy mogłoby być dla ciebie tak okrutne by zabić cię zaraz po twym odrodzeniu?


Mogłeś się przyjrzeć w końcu swej rozmówczyni, niestety nie w taki sposób jak pierwotnie chciałeś. Nie gdy ona stała nad tobą, patrząc na ciebie z góry i badając cię wzrokiem bardziej niż ty robiłeś to z nią. Nie było to dla ciebie ani zabawne, ani przyjemne, być traktowanym jak jakiś obiekt, o czym zresztą się upewniłeś gdy tylko otworzyłeś usta. Gdy to się stało ta istota przytrzymała je gdy skończyłeś mówił, tak by utrzymać twą buzię otwartą przez jakieś kilkanaście sekund.
-Sssprawdsam... Czsym jessstes.- Odpowiedziała ci gapiąc się do twej jamy ustnej, co było w niej takiego ciekawego skoro byłeś tym samym co ona? Czyżby nie pojęła poziomu irytacji jaki owocował w tobie przez jej akcję, w końcu nawet ją uzewnętrzniłeś swym tonem.

[Nimarus]

Skupiając się na swoich mozolnych ruchach, mimowolnie usłyszał co ona powiedziała. Więc "slovianie" huh? Myśląc o tym chwile, przeszło mu przez głowę że może się różnić od reszty wiele bardziej niż z początku zakładał. Stawiając sobie na wzorzec slowiankę, przypomniała mu się jego obecna dłoń którą "posiadał", niby to samo, ale jednak co innego. Nic dziwnego w takim razie że tak do mnie podchodzi, również bym się zdziwił na widok takiego odmieńca. Śmiejąc się z swoich przemyśleń, trochę się rozkojarzył.

Może byłem ich jakimś eksperymentem? Może dlatego wylądowałem w tym kokonie... ale po co dawali by mi ciało i na tyle wolności? Nimarus nie widział żadnych strażników, przez co tym bardziej ta cała sytuacja była coraz bardziej dziwna. Najważniejsze jednak że był żywy i nie posiadał żadnego nowego głosu w swojej głowie, przynajmniej na tą chwilę. W jego głowie roiły się co chwile nowe koncepcje na temat jego powstania, jak i samych slovian. Czuł lekkie podekscytowanie tą całą sytuacją, mógł znów poznawać nieznane... choć mimowolnie, to wciąż te uczucia wydawały się przejściowe, pamięć o jego przeszłości, o tym kim był, nigdy go nie opuści. Myśląc o tym, szybko wrócił na ziemię.

Nie stawiając oporu przyglądał się jej i słuchał tego co mówi, nie miał jej zbyt wiele do powiedzenia jej w takiej pozycji. Ba! tym bardziej nie zbierało mu się na zwierzenia zanim czegokolwiek się sam nie dowie. Dlatego też z bardziej spokojną twarzą, pozbawionej doczesnej irytacji, odpowiedział starając się nie brzmieć sarkastycznie.

-Slovianem... chyba. Czyż nie?

[MistrzGry]

Pełen przemyśleć oraz wątpliwości co do tego kim byłeś dla tych istot oraz jaki był ich cel starałeś się dowiedzieć więcej, nim powiesz im cokolwiek o sobie. Choć twe słowa mogły by być dość ciężkie do zrozumienia, a sarkazm wydawał się wręcz niemożliwy, slovianka bowiem trzymała cię za szczękę i policzki swą dłonią oraz palcami. Nie będąc więc wstanie nawet w pełni zamknąć swych ust z wciśniętymi policzka próbowałeś mówić, lecz twe słowa były pokraczne i ciężkie do zrozumienia nawet przez ciebie samego.
-Chsyba...- Odpowiedziała ci gapiąc się jak mówisz, jak wypowiadasz słowa, prosto twoim otwartym ustom, było to niezwykle krępujące do momentu aż ta nagle cię nie puściła prostując i spoglądając w prawo, czyli w twoje lewo gdzie samemu też skierowałeś wzrok. Wąskim wąwozem którym wcześniej biegł jakiś zielony slovianin, truchtała teraz inna slovianka, tez zielone której brakowało prawego przedramienia które zostało urwane przez coś w łokciu, a przynajmniej tak to wyglądało. Wyglądała ona na nieco zakłopotaną z wyrazu twarzy i szeroko otwartych oczach które raz były skierowane ku tobie a raz ku sloviance która powitała cię na nowo w życiu. Nowo przybyła nosiła skąpe ubrania z brązowej garbowanej skóry zasłaniające klatkę piersiową, boki brzucha, miednica i uda, jej skóra na ogół była miętowa oraz nieco grubsza oraz ciemniejsza na rękach i nogach. Miała ona też długie do ramion proste włosy, a raczej ich imitację wykonaną z trawiastych płaskich pnączy wyrastających z jej głowy oraz koci płaski nos. Nic nie mówiła, tylko lekko otworzyła usta zatrzymując się parę metrów przed wami oraz patrząc na ciebie, a potem na sloviankę która zaczęła mówić w jej kierunku.

-Pats! Ten tfój kamsyk dsał nam wcesssniaka, i to zsdziwiałego, msa on jeden jessyk!- Krzyczała zdenerwowana na nowo przybyła sloviankę jaki była ona jakoś powiązana ze twoim stanem... Nie do końca rozumiałeś o co chodzi, ale ta pierwsza brzmiała na bardzo zdenerwowaną widząc jak ta druga przybywa.
-A-alse...- Chciała coś powiedzieć ale... -Cisa Sysi!- ... zostało jej natychmiast przerwana wszelka próba powiedzenia czy wytłumaczenia się, zamiast tego została zmuszona do słuchania dalszego opierdolu, sprawiając że czułeś się jakby wcale cię tu nie było.
-Cso jessli resta tezs bedzie tsaka? Jessli dryrsssatka na tym ucserpi, tso tsy takssse!- Sytuacja była dość napięta, a nowo przybyła nie wiedziała co powiedzieć bądź jak się bronić przed zarzutami(?) które przed nią stawia slovianka z brązowej szacie zakrywającej prawie ją całą wraz z kapturem. Zielona slovianka bez jednej reki patrzyła się raz na nią, a raz na ciebie jakby szukała jakiejś pomocy, chciała chyba byś jej pomógł w tej 'dyskusji'.

[Nimarus]

Krępujące, denerwujące, ale i tak nie mógł na to nic poradzić - tak właśnie myślał Nimarus o tym całym badaniu, bo w końcu kto ci normalnie wkłada palce do gęby? Chciał ją ugryźć, ale tym by sobie przyprawił kłopotów których nie potrzebował. Dlatego też znosząc to, przeczekał to i spojrzał się na nadchodzącą slovianke. Przez chwile zaciekawiło go co mogło jej tak urwać rękę, mimo tego nie zamierzał raczej się o to pytać w najbliższym czasie.

Wraz z jej przybyciem jakoś się nie zdziwił, widać był centrum uwagi, jak i niejakim wcześniakiem. Z tego co wywnioskował, posiadanie jednego języka również było czymś niespotykanym, dziwna sprawa. Wtedy też zaczął się ten opierdol biednej slovianki, te bezradne spojrzenie które co chwile na nim lądowało było doprawdy warte współczucia. Co prawda, chwila przerwy od ciągłego skupienia reszty byłaby całkiem przyjemna, to jednak może warto byłoby jej jakoś pomóc.

By dorównać głosu Pani Opierdalaczce, na początku podwyższył lekko swój ton by go zauważono.
-Spokojnie, nawet jak jestem niejakim "wcześniakiem", to nie oznacza że każdy inny nim będzie, prawda? Nie rozumiem do końca sytuacji, ale mimo wszystko nie powinienem być bezużyteczny dla was.

[MistrzGry]

Gdy się odezwałeś poczułeś zimne przenikające cię spojrzenie zakapturzonej slovianki na sobie, chyba ponownie nie spodobały się jej twe słowa, a może w ogóle nie powinieneś się odzywać według niej? W końcu byłeś jakimś wcześniakiem, a z tego zamieszania jakie powstało z tego powodu domyślałeś się ze nie oznaczało to nic dobrego... Chyba, przynajmniej dla nich, ale co mogło to oznaczać dla ciebie?
-Wlassnie! Dursia tsy tezs byłas jedsynym wczesśniakiem zse tswojego poksolenia.- Powiedziała głośno znów ściągając na siebie pełną uwagę zakapturzonej slovianki które odwracając się lekko zgarbiona w jej stronę syknęła na nią głośno niczym wąż ostrzegający przed atakiem. Nastąpiła chwila milczenia, zakapturzona slovianka wyprostowała się i odwróciła w twoją stronę ze spokojem, lecz wciąż dostrzegałeś zdenerwowanie w jej oczach.

-Tsy przysniołas sświety darz Dryrsatce, wymysl wiec imie dla piewsego z nowego poksolenia...- Patrzyła wciąż na Sysi gdy do niej mówiła oraz gdy skończyła, Sysi za to powoli skierowało swą głowę w twoim kierunku patrząc prosto na ciebie z jakby pewnym błyskiem we swym oku. Mogłeś nawet dostrzec pewien uśmiech, ale był on niewielki, co jednak mogło cię przerażać to ten pusty wyraz twarzy, te wielkie usta, czarne oczy pod którymi nie wiadomo co się tliło... A do tego jedynie lekki skręt głową tej zakapturzonej, nawet na ciebie nie spoglądała, a przynajmniej ty nie mogłeś dostrzec jej oczu, można powiedzieć że obserwowała tą sytuacje, słuchała, czekała...

[Nimarus]

Nimarus jakby nigdy nic, zignorował jej "zimne" spojrzenie, nie było to dla niego ani zimne, ani przenikające... po prostu irytujące. Coś mu się zdawało że nie będzie miał po drodze z tą całą "Dursią", jednak to nie była rzecz którą teraz się przejmował. Wyglądało na to że ona również wcześniakiem, w takim razie, mimo tego że było to dosyć rzadkie, to nie był odosobnionym przypadkiem. Nawiasem mówiąc, widać mogło to również służyć jako obelga, pomyślał śmiejąc się do siebie w podświadomości podczas obserwowania ich.

Wraz z momentem zwrócenia na niego uwagi, wiedział że coś się szykowało niezbyt miłego. Otóż chcieli mu wybrać imię, mu, osobie która jakby nie patrzeć, posiadała już jedno. Nie wiedział zbytnio jak do tego podejść, czy wziąć to żartem i zignorować je, czy może negocjować inne rozwiązanie... chyba nie było właściwej odpowiedzi. Dalsze wtrącenia, czy inne jego jakże błyskotliwe przemyślenia sprowokowały by jedynie kolejne pytania i dochodzenia tej całej "Dursi", wystarczyły mu już oględziny jego jamy ustnej, boi się myśleć co by było następne.

Bez większych emocji odwzajemnił spojrzenie Sysi, zanim cokolwiek powie, chciał najpierw usłyszeć co dla niego wymyśli. Już czuł że będzie tego żałował, ale no nic nie poradzi na to i jedyne co zrobił to westchnął do samego siebie czekając na odpowiedź.