Las Nirii

[MistrzGry]

Las Niri pełen jasnych i wielkich liściastych drzew opatula od północy Deltę Neru stanowiąc wyrazistą i cienką łukową granicę krainy od strony północnej oraz północno-zachodniej. Przez sam środek lasu przepływa rzeka Neru która zaraz po jej opuszczeniu rozdziela się tworząc wielką deltę od której nazwa tej krainy pochodzi.

Las jest wypełniony drzewami o jasnych odcieniach kory przypominającymi brzozy jednakże kora niektórych tych drzew jest prawie całkowicie biała mając gdzieniegdzie szarawe plamy.  Liście tychże drzew są zaokrąglone w także jasnych kolorach będąc zielone w centrum i białe na krańcach, jednakże w przypadku drzew o białej korze liście te są w centrum srebrnawe.  Drzewa te rosną bardzo gęsto lecz przez swoje barwy w tym lesie nigdy nie panuje ciemność, nawet w najbardziej zachmurzone czy burzliwe noce drzewa wydają się emitować słabym światłem rozświetlając drogę wszystkim mieszkańcom lasu bądź podróżnym. Między drzewami rośnie wyjątkowo ciemno-zielona i gęsta trawa tej krainy obecna wszędzie gdzie nie stały drzewa pokrywając każdy skrawek ziemi.


Podobno prócz równie barwnych i pięknych co sam las zwierząt można w Lesie Nirii spotkać parę innych tajemniczych osobliwości połączonych z pewnym miejscem w lesie...

[MistrzGry]

... Po długich trzech dniach nieustannej wędrówki podczas której zachód zdobiły ciągłe pagórki a wschód ciągnące się zagajniki w końcu te się zakończyły, teraz widziałeś kilometry na wschód Wysokie Trawy z którymi też nie miałeś dobrych wspomnień. Ta zmiana otoczenia jednak nic Ci nie dała, wciąż musiałeś przeć na południe...

Po kolejnym dni zacząłeś na południowym horyzoncie widzieć czubki odległy gór, góry które mogły oznaczać możliwość przekroczenia tej przeklętej szerokiej na dziesiątki metrów rzeki przez którą nie jesteś wstanie bezpiecznie przepłynąć. Wędrówka trwała dalej w przewspaniałym spokoju...

Dzień później góry stały się jeszcze większe a pod nimi zaczął pojawiać się las który wyglądało na to że rośnie po obu stronach rzeki. Kilka godzin później w środku dnia dotarłeś pod jasny Las Nirii który był północną granicą Delty Neru, nie byłeś świadom jego łukowatego kształtu lecz wiedziałeś jedno... Jeśli rzeki przepływała przez las, była możliwość że idąc dalej znajdziesz jedno z tych dziwnych jasnych wysokich drzew powalonych u tworzących naturalny most na drugą stronę, byle by nie okazało się że te drzewa mają coś wspólnego z nocnymi białymi kwiatami. Nie wiesz czy mogłeś sobie pozwolić na to by próbować obejść las on wschodu, nie mogłeś się dać wyprzedzić...

[Nimarus]

Nimarus wydawał się miło zaskoczony lasem, w końcu to była szansa na przeprawienie się  na drugą stronę. Zaraz po tej myśli jakby samoczynnie sobie przypomniał o kwiatach które go raniły, przez co wrócił na ziemie. Idąc dej w kierunku lasu trzymał garde, nie wiedział czego mógł tam się spodziewać. Sytuacja jednak wymagała radykalnych środków, dlatego też szedł w głąb lasu szukając przejścia na drugą stronę.

[MistrzGry]

Poszedłeś w głąb lasu idąc tuż przy brzegu rzeki, był dzień więc nie musiałeś uważać na nocne raniące Cię kwiaty, ale też nie wiedziałeś czy mogły rosnąć w tym lesie. Las był dziwnie gęsty jak na liściasty, spoglądając w jego głąb od twojej bądź drugiej strony rzeki nie byłeś wstanie wypatrzeć nic dalej niż około trzydzieści metrów.

Po kilku minutach od zagłębienia się w lesie czułeś się... Obserwowany, nie wiesz kto i gdzie ale czułeś na sobie czyiś wzrok. Gdy rozglądałeś się po prostu w okół siebie nie widziałeś nic prócz tutejszej roślinności i rzeki która w samym lesie wydawała się być lekko kręta przez co nie widziałeś co jest za lasem. Prawdopodobnie idąc brzegiem rzeki byłeś łatwy do wypatrzenia, coś mogło Cię obserwować nawet z drugiej strony rzeki.

[Nimarus]

Idąc dalej rozglądał się za jakimiś opadniętymi kłodami które mogły by mu pomóc się przedostać na drugą stronę. Nimarus uważał że nie ma czego się obawiać, to co go widzi i tak pewnie już ma na niego oko i raczej za szybko nie uda mu się przed tym czymś ukryć. W tamtej chwili jednak sobie coś przypomniał, nie wiedział czemu ale ta sytuacja przypominała mu trochę spotkanie z tym gadem w krzakach. Mając to w myśli przyspieszył trochę kroku zdając się na swoje umiejętności "przewidywania" nadchodzącego zagrożenia.

Jeżeli to było to co myślał to musiał być na baczności - z czego sobie zdawał sprawę. Patrząc na ziemię coraz bardziej sobie uświadamiał w jakiej beznadziejnej sytuacji skończył i co więcej, to co go czekało.

[MistrzGry]

Z poczuciem bycia obserwowanym kroczyłeś dalej w dół rzeki wiedząc o czyjejś obecności. Przez najbliższe minuty nie było Ci dane spotkać żadnego powalonego pnia czy drzewa które można byłoby samemu powalić, wszystkie rosły w pewnej odległości od wody przez co były na dość stabilnym gruncie.

Nimarus

Wyczuwałeś coś po swojej stronie rzeki kilkanaście metrów na lewo od Ciebie, czy to było zagrożenie? Nie wiedziałeś tego, ale wyczuwałeś że jest tam coś żywego i bardziej skomplikowanego od roślin. Było to mniejsze od tamtego jaszczura i nie przemieszczało się, czyżby to był twój tajemniczy obserwator? Spoglądając w tamtym kierunku widziałeś tylko te dziwne drzewa które wszystko zasłaniają...

[Nimarus]

Nimarus się zatrzymał odwracając następnie głowę w stronę czegoś co wyczuł w za drzewami. Miał mieszane uczucia odnośnie tego co robi, jednak mimo tego rzucił pewnym głosem kilka słów.
- Wiem że tam jesteś, przestań się ukrywać!

[MistrzGry]

Nie doczekałeś się żadnego odzewu z między drzew prócz ciszy wymieszanej z wiatrem który wędrował w koronie drzew powodując ciągły szelest liści który nie ustawał. Wypatrywałeś czegoś między drzewami, przez kilka sekund nie widziałeś nic aż przez dosłownie ułamek sekundy nie ujrzałeś jakiegoś ruchu kilkanaście metrów od Ciebie między białymi pniami drzew czegoś co miało podobny kolor do kory tychże drzew, cofało się wgłąb lasu w spokojnym tempie.

Ktoś nie chciał przestać się ukrywać, lecz w pogoni za nim byś miał szanse dowiedzieć kim to było...

[Nimarus]

Zauważywszy tego kogoś między pniami Nimarus ruszył jak najszybciej jak tylko mógł by go dogonić. Przeszło mu przez myśl że to mogła być pułapka, ale nie za bardzo go aktualnie obchodziło, był gotów na wszystko starając się zważać jak najwięcej uwagi na swoje otoczenie. Nie zamierzał go zranić, jednak nie chciało mu się bawić w kotka i myszkę z jakimś nieznajomym!

[MistrzGry]

Zacząłeś na nieznaną istotą która Cię za pewne obserwowała, a przynajmniej tak mówił Ci twój instynkt. Biegłeś między drzewami mimo świadomości że mogła być to pułapka która ma Cię zwabić w jakieś miejsce gdzie nie ma ucieczki albo wpadniesz w jakiś prymitywny mechanizm.

Nie byłeś jednak wstanie tego dogonić, słyszałeś jak się oddalało stukając czasem w pnie drzew lub wystające korzenie, po kilku minutach gonitwy miałeś już odpuścić gdyż ledwo już byłeś namierzyć tą istotę aż nagle stukot ucichł jakby to coś się zatrzymało albo po prostu zniknęło. Kilka sekund pózniej wbiegłeś w jakąś polanę po środku tego lasu gdzie nie rosło nic innego prócz trawy a na jej centrum wyłaniała się jakaś konstrukcja z białego kamienia pełna ozdobnych kolumn, filarów, mis i innych tego typu dekoracji. Przed tą strukturą przypominającą miejsce pochówku będące może nawet grobowcem stała istota jaką goniłeś, świetliście biała łania(samica jelenia) zwrócona bokiem ku Tobie wpatrzona w twą sylwetkę wyłaniającą się z lasu.

Stałeś przed linią drzew rozglądając się po tym, dzieliło Cię jakieś 50 metrów od jelenia który po kilku dłuższych sekundach wszedł na teren miejsca przypominające miejsce pochówku znikając między licznymi rzezbiarskimi ozdobami z białego kamienia. Nim jeszcze podjąłeś jakiekolwiek dalsze kroki zorientowałeś się że to miejsce mimo że jest rozświetlone jakby słońce było w zenicie to było od góry przykryte niezwykle długimi gałęziami i liśćmi tutejszych drzew. Miejsce to na pewno było w jakiś sposób wyjątkowe i przez kogoś wybudowane z zamiarem by takie było, pozostaje pytanie przez kogo?

[Nimarus]

Biegnąc za łanią Nimarus miał coraz większe wrażenie jakby rzeczywiście próbowała go gdzieś doprowadzić, przez co coraz bardziej czuł się niepewnie podążając za nią. Wraz z dogonieniem tego czegoś stanął wryty w to co stało przed nim, mimo bycia martwy nadal potrafił docenić piękno jakie biło z tego miejsca. Stojąc wpatrywał się w łanie jak i filary z mieszanymi uczuciami zadziwienia i trwogi, w tamtej chwili jednak oderwał go nagły ruch łani. Miał coraz więcej myśli mówiących mu by zawrócił, ale jego ciekawość przezwyciężyła te myśli stawiając pierwszą nogę przed siebie. Zaraz po tym zaczął iść dalej pewniejszym już krokiem w kierunku którym poszła ta niezwykła istota.

[MistrzGry]

Nimarusa

Wtem wyczułeś kolejną obecność, wpierw była na lewo od Ciebie daleko między pniami drzew, szybko się zbliżała się ku temu miejsca wijąc się niczym wiatr w konarach drzew, nie widziałeś tego tam lecz czułeś jakoś tego obecność, twe oczy potrafiły nałożyć obraz ciemności przemierzając drzew gdzieś daleko, było to coś nowego i trwało zaledwie kilka sekund... Aż przestałeś to wyczuwać.

Byłeś zaledwie kilka kroków od gąszczu pni z którego wyszedłeś a twój wzrok był wklejony na lewo od ruin w linie drzew skąd coś nadchodzi... Nadchodziło, wiedziałeś że ma coś stamtąd nadejść, czyżby reagowało na twą obecność? Nagle poczułeś wiatr uderzający Cię właśnie z tamtej strony który poruszył także całym lasem, był przecież środek słonecznego dnia więc w centrum tak gęstego lasu wiatr nie mógł być tak silny...

Nimarus

Usłyszałeś echo zapętlających się dzwięków w twej głowie, to było Ono, Argentum Kron. Niczym prze mgłę echo jego głosów sączących się z twego ciała by od razu do Ciebie wrócić.
-Tu będziesz mógł dokonać swej zemsty na tych którzy przynieśli Ci tak wiele zła, lecz nie teraz, musimy się stać silniejsi. Zawracaj, idz na zachód...-
Głos znów zamilkł, czułeś jak tu był słabszy, zwietrzały, tracił swe liczne echa i potęgę... Lecz póki co Cię nigdy nie zawiódł.

[Nimarus]

Wraz z wyczuciem kogoś szybko odwrócił głowę w lewo. Nimarus powoli zaczął się wycofywać, widać nie było to miejsce w którym powinien się znaleźć, a przynajmniej nie teraz... Tak, musze iść na zachód! - Nie mogę zapomnieć z jakich powodów taki się stałem, jestem Ermenem. - powtarzał sobie ciągle jak jakąś mantrę, w pewnym sensie czuł jakby zatracał to kim był, jednak nie zamierzał się poddać. Zawracając obrał kierunek na zachód nie przestając obserwować swojego otoczenia.

[MistrzGry]

Zacząłeś się tyłem powoli cofać do drzew, po pogoni nie byłeś wstanie ocenić zachodniego kierunku, lecz jeśli dobrze pamiętasz to jest kierunek jaki prowadzi Cię z powrotem do rzeki od której odbiegłeś. Skoro kierunek odwrotu oraz celu się zbiegały to tylko lepiej dla Ciebie, gdy plecami dotknąłeś pierwszego pnia odwróciłeś się wkraczając w pośpiechu między nie myśląc że idziesz ku rzece która towarzyszyła Ci ostatnie dni.

Nie widziałeś bezpośrednio nigdzie tego co nadchodziło, nie wyczuwałeś już tego lecz coś wciąż się zbliżało. Przyśpieszając kroku słyszałeś jak za tobą coś stąpa wysoko w gałęziach drzew, jak szeleszczą liście i pojedynczo upadają krążąc wokół Ciebie jakby niesione przez niewyczuwalny wiatr który został w tamtym tajemnym miejscu. Przyśpieszałeś ciągle tempa czując na karku jak nadchodzi 'coś', nie byłeś nawet do końca pewien czy dobrze idziesz gdyż coraz bardziej białawe drzewa nakłady się na siebie przed Tobą tworząc labirynt który błądziłeś a nienaturalny stwór lasu zaganiał Cię w wybrany zakątek. Minęła ledwo minuta odkąd opuściłeś tamto miejsce a już masz odczucie zagubienia a podążając wśród śledzących Cię liści która opadając zaczęły zostawiać w powietrzu czarne smugi... Powinieneś przyśpieszyć? Biec by jak najszybciej udać się tam gdzie od Ciebie chcą unikając wszelkiego zagrożenia? Czy stanąć i czekać na aż los sam zadecyduje.

[Nimarus]

Odbijając od drzewa w głowię miał jedynie myśl o wydostaniu się z tego miejsca, nie była to oczywiście panika, ale najwidoczniej nie była to zbyt dobra sytuacja dla niego.

Biegnąc nie miał niestety nawet chwili myśleć o tych ruinach. Nie uśmiechała mu się konfrontacja z tym czymś zważając na możliwości jakie mu zostały. Myśląc o tym doszedł do wniosku że jest w dupie - jest goły, nie ma broni i co najlepsze jest na terenie wroga. Jedynym racjonalnym wyjściem był bieg do przodu. Stan lasu jedynie to pogarszał jego możliwości, czyżby ten las również był przeciwko niemu? czy to jedynie jego marny los... chwilami tego typu myśli mu przebiegały mu przez głowę, chwile takie jak te wydawały się zawsze niezwykle długie, jedynym plusem był fakt umiejętności zachowania spokoju w tej sytuacji.

Czarne smugi nie zwiastują dobrych prognoz, tym bardziej na terenie wroga. Zważając na to przyspieszył na ile tylko potrafił by choć mieć jakąś szansę na uniknięcie spotkania z tym stworem.