Zaloguj się

***MistrzGry*** · 19-02-2019, 16:49

Prawdziwa wyspa na morzu traw dająca ulgę od paru metrowych traw będącym nieraz groźnym równie co prawdziwe morze.

Wzgórze wyrasta ponad trawy tworząc niewidzialną kopułę uniemożliwiającą trawą dostanie się na wzgórze dając na sobie rosnąc jedynie zagajnikowi ciemnych drzew liściastych, które to mają w swoim zwyczaju niezwykle szybko rosnąć zrzucając przy tym ogromne ilości kory drzewnej która pokrywa całą ziemię na tym wzgórzu zasłaniając glebę. Na samej górze w samym centrum wzgórza można znaleźć tajemnicze oczko wodne z którego odchodzi też kilka małych strumyczków które przechodzą we wszystkie kierunki w dół wzgórza, wypływając ostatecznie z niego w między trawy do Wysokich Równin gdzie prawdopodobnie są szybko wchłaniane przez korzenie traw. Na dnie w samym jego środku oczka jest tajemnicza wiejąca ciemnością dziura o średnicy pół metra niewiadomej głębokości.

Samo wzgórze jest dosyć małe i można je zaliczyć do tych mniejszych.

Wracając do drzew to te osiągają ogromne rozmiary i grubości, każde z nich jest na tyle daleko od siebie by móc tworzyć wielką koronę ciemnych gałęzi porośnięte dużymi okrągłymi ciemno-zielonymi liśćmi nie dopuszczając chociażby promyka światła słonecznego na ziemię usianą korą tychże drzew. W wyższych partiach korony drzew można znaleźć coś co przypomina dużą jasno zieloną owocnie orzecha włoskiego.

***MistrzGry*** · 19-02-2019, 17:03

[Jaehaerys]

Nie oglądając się za siebie i skupiając się wyłącznie by dobiec do celu nagle wybiegłeś z traw na...

...ziemię pokrytą ciemno-brązową twardą korą drzewną która dodatkowo raniła twoją stopę a mniejsze kawałki lekko się wbijały i zostawały w głębokiej ranie, jednakże nie zwracałeś na to takiej uwagi oraz nie zamierzałeś tego robić dopóki wiesz że nie będziesz bezpieczny.

Dobiegłeś do pierwszego drzewa, pień był niezwykle gruby, tak samo kora drzewa była mocna i popękana. Obróciłeś się lekko by spojrzeć za Siebie, liczyłeś zobaczyć niezwykle długiego, wielkiego i pancernego robala który Cię gonił... Lecz wyglądało na to że to coś zostały w trawach, widziałeś te dziwne zielone czułki do złudzenia przypominające trawy, wyróżniające się jedynie tym że wystawały wysoko ponad nad nie. Nie widziałeś go ale był on niedaleko tej dziwnej granicy traw i ziemi pokrytej korą tych drzew, przez chwilę się ruszał by nagle ruszyć ruchem okrążającym wzgórze.

To coś chyba nie miało zamiaru wychodzić z traw które pewnie były jego środowiskiem oraz największą przewagą nad Tobą, tak samo jednak nie zamierzało Ci odpuścić łatwo więc prawdopodobnie będzie patrolować teren wokół wzgórza dopóty Ci nie odpuści... Ty natomiast jeśli chcesz temu uciec bez walki musisz poczekać aż twoja stopa wyzdrowieje bo inaczej Cię najpewniej dogoni na dłuższym dystansie która zresztą wraz z opadnięciem adrenaliny zaczynała Cię coraz bardziej boleć.

Przynajmniej teraz wiesz że to coś nie lubi wychodzić z traw i wiesz czego powinieneś się w nich bać...

Jaehaerys · 19-02-2019, 17:59

Zaldriz postanowił rozjerzeć się między drzewami. Może znalazłby coś przydatnego. Gdy skończy rekonesans, usiądzie i obejrzy ranę na stopie.

***MistrzGry*** · 19-02-2019, 22:20

Tutaj na niższym poziomie wzgórza nie spostrzegłeś niczego konkretnego co by skupiło twą uwagę prócz śladu krwi ciągnącego się od wysokich traw który sam zostawiłeś, ciągle krwawiłeś a ból narastał z każdą chwilą.

Usiadłeś sobie pod drzewem plecami do pnia drzewa, przyciągnąłeś do siebie stopę z raną i zdjąłeś z niej buta. Ujrzałeś okropną ranę od dołu stopu, całe szczęście te kolce nie przebiły jej na wylot, lecz nie zmienia to faktu że nie wyglądało to dobrze. Patrzyłeś dosłownie na swoje krwawiące mięsko które na szczęście było zasłaniane przez ciemność tego miejsca, wiedziałeś że musiałeś coś zrobić z faktem by przestało krwawić.

Najpierw jednak zająłeś się wyjmowania kawałków kory które się przykleiły do ran, następnie musiałeś wymyślić co dalej. Trzeba było zatamować to krwawienie a w szukaniu rozwiązania problemu nie pomagał narastające ból przez który już syczałeś przez zęby mimowolnie.

Jaehaerys · 19-02-2019, 23:35

By zatamować krwawienie z podeszwy stopy, Jaehaerys postanowił jeszcze bardziej postrzępić swój płaszcz. Z kawałka materiału zrobił prowizoryczny opatrunek, który mocno zawiązał. Po zakończeniu bandażowania, założył dziurawy but.

***MistrzGry*** · 20-02-2019, 03:53

Rozerwałeś kawałek materiału ze swojego płaszcza którego następnie użyłeś do bardzo prowizorycznego opatrunku... Cóż, było to lepsze niż nic jednakże niewystarczające na dłuższą metę, po pewnym czasie przez opatrunek krew zacznie przesiąkać a wtedy użyteczność tego opatrunku zmaleje do prawie zera. Ból staje się coraz bardziej nie do wytrzymania a twoja motoryka mocno osłabła tak samo jak trzeźwość umysłu.

W ostatnich dniach straciłeś naprawdę wiele krwi a twój organizm nie zdążył uzupełnić tego co straciłeś przed pojawieniem się w tym dziwnym świecie. Ciężko będzie podróżować w takim stanie, a musisz sobie jeszcze skądś zapewnić jedzenie i pitną wodę, wzgórza opuścić nie możesz gdyż jesteś zbyt osłabiony by walczyć z tym stworem bądź mu czmychnąć... Coś czujesz ze będzie to ciężkie kilka dni...

Jaehaerys · 20-02-2019, 15:04

Z powodu osłabienia, zaldriz ułożył się pod drzewem i postanowił zasnąć by nabrać sił.

***MistrzGry*** · 20-02-2019, 15:19

[Jaehaerys]
Ból utrudniał zaśnięcie, prawie by Ci je nawet uniemożliwił gdyby nie fakt że twój organizm był tak osłabiony wydarzeniami ostatnich dni że zapadnięcie w głęboki sen nastąpiło niezwykle szybko, niektórzy mogliby powiedzieć że nie zasnąłeś tylko straciłeś przytomność, ale końcowy efekt obu możliwości jest w końcu tak czyś jak ten sam.
_________________________________________________________________________________________________________________________________________
[Wprowadzenie Katrel]

W tym samym czasie gdy Jaehaerys zmaga się z opatrywaniem swojej ciężko rannej stopy w innym miejscu wzgórza, a dokładniej na jego samym środku nad wodą małego jeziorka budzi się do życia Katrel.

Leżałaś na brzuchu, na brzegu jeziorka twarzą prawie zanurzoną w wodzie. Szybko się podniosłaś z ziemi pokrytą opadniętą z drzew korą zorientować się gdzie jesteś oraz co się dzieje, gdy wstawałaś na nogi doznałaś lekkich zawrotów głowy które tak szybko jak się pojawiły tak samo szybko znikły.

Rozejrzałaś się, byłaś na jakimś niewielkim wzgórzu którego cała ziemia jest pokryta warstwami kory drzewnej pochodzącej z porastającego tu zagajnika nieznanych Ci drzew(ich opis w temacie). Byłaś na najwyższym punkcie tego wzgórza który chyba nie miał nawet stu metrów wysokości więc ledwo można było go zwać 'wzgórzem', wyglądając między drzewa widziałaś że całe to miejsce jest otoczone przez cały morze traw, jedynie na południu widziałaś jak trawy się kończą a zaczyna się linia brzegowa jakiegoś większego zbiornika wodnego, zapewne oceanu. Poza tym nie spostrzegłaś niczego więcej co by przykuło twoją uwagę na pierwszy rzut oka.

Jesteś pewna jednego, nie kojarzyłaś tego miejsca i na pewno nie leciałaś nad nim, ktoś Cię tu zabrał gdy straciłaś przytomność? Czemu w ogóle ją straciłaś? I o co chodziło z tym dziwnym snem którego doświadczyłaś... A przynajmniej miałaś nadzieje że był to sen.

Katrel · 22-02-2019, 00:48

Rozejrzała się ponownie, jeszcze raz... I jeszcze raz. Zdezorientowana, próbowała zapamiętać jak najwięcej szczegółów. W jej umyśle kotłowało się mnóstwo pytań bez odpowiedzi... Bądź ewentualnie z odpowiedziami tak zawiłymi, iż nawet zakładając ich prawdziwość, nie przynosiłyby one żadnych wyjaśnień. Zerknęła na siebie szybko, aby poznać swój stan fizyczny. Miała na sobie to samo ubranie, miecz spoczywał tam gdzie powinien, czuła lekki ciężar liny... Otrzepała prędko suknię z kory, odruchowo chwytając w dłoń swój naszyjnik. Próbowała się uspokoić. Najważniejsze dla niej pytanie nie dawało o sobie zapomnieć nawet na chwilę. "Gdzie jest Opal?"... Zacisnęła usta, przesuwając palcami po fragmentach łusek swego smoka. W końcu zmarszczyła czoło, próbując dotrzeć do niej umysłem. "Opal, gdzie jesteś?" - zapytała.

***MistrzGry*** · 22-02-2019, 20:28

[Katrel]

Rozejrzałaś się jeszcze raz i jeszcze by dokładnie poznać otoczenie. Byłaś na wzgórzu który cały był porośnięty zagajnikiem potężnych ciemnych drzew o grubej popękanej korze, takiej samej jaka pokrywała całą ziemię w tymże zagajniki. Promienie słońca ledwo przebijały się przez grube ciemno-zielone liście powodując że miejsce to było ciemnawe mimo że słońce wciąż było i uniemożliwiając Ci dokładne obejrzenie nieba.

Następną rzeczą na jaką zwróciłaś uwagę przy rozglądaniu się było płytki staw do którego nie wpływały żadne inne wody, w dnie na samym jego środku była wiejąca ciemnością dziura o średnicy pół metra niewiadomej głębokości, pewnie stamtąd właśnie pochodziła woda tworząca ten zbiornik wodny. Niespotykane, wręcz dziwne, lecz nie interesowało Cię to tak teraz jak twój własny stan.

Spojrzałaś na siebie, nic Ci nie było prócz powracających zawrotów głowy. Twoje całe wyposażenie było całe szczęście na miejscu na którym powinno być, więc ktokolwiek Cię tu mógł zabrać nie zrobił tego w celu kradzieży, nawet broń Ci zostawiono. Otrzepałaś się i zajęłaś się najważniejszą sprawą, skomunikować się ze swoim drogim towarzyszką życia.

Próba kontaktu skończyła się pulsującym silnym bólem głowy, którego nagłe uderzenie zmusiło do złapania się za głowę. Po kilku sekundach ból zniknął całkowicie lecz nie słyszałaś odpowiedzi od swego towarzysza, prawdopodobnie nawet nie usłyszała twego pytania.

Katrel · (Ten post był ostatnio modyfikowany: 26-02-2019, 00:52 przez MistrzyniGry.)

Nagły ból przeraził ją. Cóż on oznaczał? Od samego początku, od zawsze czuła stan swojej przyjaciółki, słyszała jej myśli. Nigdy się nie rozdzielały. Czy wszystko było z nią w porządku? Nigdy wcześniej nie doświadczyły takiej sytuacji ani o niej nie słyszały. Brak porozumienia, a nawet więcej – ból? Co miała teraz począć? Musiała odnaleźć Opal, lecz jak tego dokonać w tym dziwnym miejscu? Nawet nie zauważając tego faktu zaczęła chodzić z wolna pośrodku wzgórza przy jeziorku. Kilka kroków w lewo, zwrot, kilka kroków w prawo, zwrot, kilka kroków w lewo... Powoli, ze stałą prędkością, stawiając bezszelestnie kroki. Musiała się uspokoić, jednak jej położenie przedstawiało się bardzo źle. Nie miała żadnych informacji o tym miejscu ani rządzących nim prawach. Czy mogła polegać na swoich dotychczasowych doświadczeniach i umiejętnościach, skoro nawet ze smoczą więzią było coś nie tak?

Nie wiedziała, lecz raz po raz przypominała sobie osobliwy "sen" i dochodziła do wniosku, że nie mógł nim być. Im dłużej obracała w głowie tę myśl, tym więcej pewności nabierała. Doznawała w swoim świecie wizji, iluzji, znajdowała się w stanach, w których odbierano jej dostęp do magii. Były to elementy szkolenia. Dzięki ćwiczeniu umysłu jako mag potrafiła magię rozpoznać. Chociaż wciąż wielu czarów nie rozumiała, istniały też techniki pochodzące z innych kontynentów, być może światów... Nie, nie miała wątpliwości, choć pragnęłaby, aby było inaczej! Na Vraela, jak mogło do tego dojść, jak miała postąpić? Jeśli... Jeżeli... Z jednej strony miała pewność, z drugiej wciąż nie chciała dać "prawdzie" wiary. Jeżeli wizja była prawdą, czy mogła zakładać za pewne cokolwiek w swoim otoczeniu? Jak miała odnaleźć Opal w takich warunkach? Bez niej była niczym! Wszystko, co zostało jej podarowane, wszystkie dobrodziejstwa miały miejsce dzięki niej i przez nią. Cóż mogła kiedykolwiek zrobić pospolita wieśniaczka? Dusza Katrel potrzebowała duszy swej towarzyszki, aby być kompletną.

Nie wiedzieć czemu, nagle poczuła przemożną potrzebę przekonania się o prawdziwości krajobrazu. W tym celu odruchowo chwyciła kawałek kory z ziemi, jednak nie miało to sensu. Nic nie miało sensu. Potrzebowała czegoś jeszcze. Spojrzała w niebo, lecz przypomniała sobie, iż nie przyniesie jej ono żadnych wskazówek. Zagajnik zupełnie je przecież zasłaniał... W zamyśleniu podeszła do drzew i przyłapała się na próbie wyciągnięcia ręki, aby dotknąć jednego z nich. Cofnęła się szybko. Bardzo interesowało ją otoczenie, jednak doszła do wniosku, że nie powinna ingerować w nic, co widzi, dopóki nie dowie się niczego więcej.

Dalej jej kroki poprowadziły ją ponownie w stronę jeziorka. Przedziwny zbiornik. Cóż mogło go stworzyć? Zdawała sobie również sprawę, iż niebawem zacznie odczuwać pragnienie i głód. Zdecydowanie nie powinna pić z takiego miejsca... Zastanawiała się jednak, gdzie odnajdzie pewne źródła wody i pożywienia w tym... Tej... Rzeczywistości. Czy istniało tu obecnie coś takiego? Mogła podjąć wędrówkę w poszukiwaniu odpowiedzi, ale niosło to za sobą duże zagrożenia. Istniało prawdopodobieństwo napotkania po drodze ogromnych niebezpieczeństw, nie miała też pewności, że gdzie indziej znajdzie lepsze warunki bytowe, niż obecne. W tym miejscu chyba trudno było ją dostrzec, miała więc możliwość zaszycia się gdzieś w okolicy i obserwowania dalszego biegu wydarzeń, szukania wskazówek. Być może miała możliwość wykorzystać to otoczenie defensywnie w razie potrzeby? Z drugiej strony, nie miała czasu. Musiała odnaleźć Opal jak najszybciej. Może groziło jej niebezpieczeństwo? Nie mogła kryć się niczym tchórz w lęku przed nieznanym! Wciąż rozdarta wewnętrznie w kwestii tego, jak postąpić, wpatrywała się w jeziorko.

***MistrzGry*** · 26-02-2019, 01:38

Mając wręcz prawdziwy chaos myśli w głowię wzięłaś do ręki korę, była ona zwykłą grubą korą o bardzo ciemno-brązowym odcieniu która pokrywała ziemię tego wzgórza, bardziej zadziwiające były te drzewa z których ta kora pochodziła, wydawało się że często musiały ją 'zrzucać'. Niepewnie prawie dotknęłaś jednego z tych drzew, lecz szybko się cofnęłaś. Wszystko to co się działo wprowadzało Cię do lekkiej paranoi, brak twej towarzyszki szczególnie.

Pełna chaotycznych myśli wpatrywałaś się w jezioro szukając odpowiedzi, a przynajmniej czegokolwiek co by pomogło Ci ogarną co i czemu tu się dzieję. Nagle twe myśli przerwało coś lub ktoś, czyiś głos w twej głowię... Ten sam jaki miałaś w dziwnym śnie.

Tylko dla Katrel

Katrel · (Ten post był ostatnio modyfikowany: 27-02-2019, 19:10 przez Katrel.)

Przerażenie, które poczuła, zdawało się niewyobrażalnie ścisnąć jej gardło i wnętrzności. Nogi dziewczyny wyraźnie osłabły, mięknąc - w ostatniej chwili odzyskała równowagę. Z miejsca wszystkie wątpliwości Katrel zostały zepchnięte na znacznie dalszy plan. Tylko jedno się dla niej liczyło.

Tylko dla Mistrza

***MistrzGry*** · 26-02-2019, 02:49

Usłyszawszy tajemniczy głoś w głowię spanikowałaś, nie wiedziałeś do końca o co mu chodziło ani czego chciał. Czekałaś w niepewności na odpowiedź tego głosu, lecz przez najbliższe minuty milczał, a jeśli byś postanowiła czekać dłużej dalej by milczał. Nie byłaś pewna o kogo w ogóle chodziło, o Opal? Była ranna? Czy o kogoś innego?

Kimkolwiek był ten co szeptał Ci w głowię dał jedynie nowe pytania bez odpowiedzi. Jednakże wiesz teraz jedno, nie jesteś tu sama, oczywiście jeśli temu wierzyć ktoś był w pobliżu, prawdopodobnie ranny.

Katrel · 26-02-2019, 15:20

Potrzebowała chwili, aby się uspokoić. Miała tego wszystkiego tak bardzo dość... Przymknęła lekko oczy. Odruchowo przyłożyła sobie prawą dłoń do skroni, lewą chwyciła rękojeść miecza przy pasie. Przez moment oddychała głęboko, starając się nie myśleć o czymkolwiek. Nie było to łatwe, jednak umożliwiło jej choć częściowe zwolnienie gonitwy myśli w głowie.

Pora podsumować to, co wiedziała. Komunikująca się z nią Istota prawdopodobnie odpowiadała za wszystko, co się tutaj działo. Dziewczyna nie miała w tej chwili siły dokładniej rozważać słów Głosu w jej "śnie", jednak założyła, że powinna w miarę możliwości się Mu nie przeciwstawiać. Jak na razie nie okazano jej nikczemnych intencji, a skoro bez problemu się z nią porozumiewał i wydawał się mieć dużą wiedzę oraz władzę, być może mogła kiedyś przekonać Go do pomocy? Nie wiedziała, jednak nie mogła wykluczyć takiej możliwości. Bądź co bądź dał jej jakąś wskazówkę, choć nic nie wyjaśniała.

Wskazówka. Nie podobało się to Katrel, jednak nie miała wyjścia. Musiała podążyć za instrukcjami. Skoro Istota nie odezwała się ponownie podejrzewała, iż mogło nie chodzić o Opal. Czy w przeciwnym wypadku Głos nie potwierdziłby po prostu jej przypuszczeń? Nie miała jednak żadnej pewności, musiała więc podążyć wszędzie, jeśli istniało choć znikome prawdopodobieństwo, że odnajdzie swą przyjaciółkę. Nawet jeśli ranny był ktoś inny, nie powinna pozostawić go samemu sobie, mając jakąś wiedzę o jego istnieniu. Nie wiedziała czy ta osoba okaże się prawym stworzeniem, czy też postanowi przeszkodzić Katrel... Jednak Istota nazwała ją przyjacielem. Do licha, nie pozostało jej nic innego, jak podjąć to ryzyko...

Biorąc jeszcze jeden głęboki wdech, otworzyła oczy i wyprostowała się. Powoli wyjęła swój miecz z pochwy stanowiącej całość razem z pasem, a następnie na wpół zgiętych nogach zaczęła powoli schodzić ze wzgórza z najbliższej sobie strony, rozglądając się uważnie. Miecz trzymała przed sobą w gotowości, gdyby musiała odeprzeć jakieś niebezpieczeństwo. Miała złe przeczucie patrząc na wszechobecne, wysokie trawy. Postanowiła w miarę możliwości ich unikać, jeśli napotka po drodze jakiekolwiek połaci ziemi, na których by nie wyrastały. Za bardzo ograniczały pole widzenia, więc wiele niebezpieczeństw mogło się w nich skryć... Dlaczego "sojusznik" w ogóle był ranny? Mógł być słabego zdrowia, ucierpieć na wskutek kontuzji doznanej w walce wcześniej... Istniało wiele możliwości. Jednak mógł również ucierpieć przez coś, co znajdowało się tutaj. To jedynie hipoteza, jednak wystarczała Katrel, by poruszać się jeszcze ostrożniej. Starała się jak najbardziej skoncentrować, aby możliwie wyostrzyć swoje zmysły.

***MistrzGry*** · 26-02-2019, 20:46

[Katrel]

Na samym wzgórzu nie było żadnych traw, tylko kora po której chodząc nie dało się nie wydawać żadnych dźwięków. Miałaś nadzieje że ten ktoś jest w obszarze tego wzgórza, byle byś nie musiała się zapuszczać w te wysokie trawy otaczające to miejsce.

Schodząc powoli z szczytu wzgórza powoli na południową niższą część zbliżałaś się też do granicy z trawami. Po kilku minutach ostrożnego chodu rozglądając się dokładniej znalazłaś jakieś 30 metrów od traw siedzącego opartego plecami o pień drzewa Jaehaerysa. Spał on głębokim snem... Bądź był nieprzytomny a spod buta lewej stopy odchodził ślady krwi prowadzący do traw. Po przyjrzeniu się widziałaś że między korą drzewną leżącą gęsto na ziemi powstały kanaliki krwi, ten ktoś musiał zostać ranny gdzieś w lewą nogę i chyba nawet nie zabandażował rany bądź zrobił to bardzo słabo.

Przyglądając się całej tej postaci ujrzałaś kogoś kto przypominał człowieka lecz nim nie był gdyż zamiast zwykłej skóry miał białe łuski, nie kojarzyłaś takich istot jak on, chyba że był to jakiś dziwny smok który wyglądał jak człowiek... Poza miał na sobie podniszczone już buty, brudne płócienne spodnie oraz podarty czerwony płaszcz. Nie wyglądał najlepiej, chyba ostatnio wiele przeżył.

[Jaehaerys]

Po kilku minutach gdy Katrel odnalazła Cię nieprzytomnego zacząłeś się powoli budzić. Ból lewej stopy masz wrażenie że był jeszcze silniejszy niż jak odleciał do krainy snów. Opatrunek który wykonałeś pod lewym butem nie był najlepszy przez co przez dziury w bucie wciąż leniwie ściekała krew doprowadzając Cię do gorszego stanu niż wcześniej, na dodatek czułeś ogromne pragnienie napicia się czegokolwiek...

[Jaehaerys zmień status z 'osłabienie' na 'silne osłabienie' oraz dodaj 'spragniony'] (Pamiętaj też by dodać do informatora tą ranę w stopię.)

Katrel · 27-02-2019, 02:24

Ujrzawszy rannego jej oczy rozszerzyły się z przerażenia i uczucia dezorientacji. Nie miała pojęcia do jakiej rasy należał. W innych okolicznościach bardzo ciekawiłby ją ten fakt, jednak obecnie oczywiście nie potrafiła się na tym skupić. Biorąc pod uwagę jego stan, najprawdopodobniej zaatakowało go coś znajdującego się w pobliskich trawach...

Pewną mało chlubną część jej serca wypełniło również uczucie ulgi, iż to nie Opal jest na jego miejscu... Nie mogła założyć, że smoczyca jest bezpieczna, jednak wciąż nie potrafiła myśleć całkowicie racjonalnie. Potrząsnęła głową ze wstrętem. Nienawidziła tej przebrzydłej, bezwzględnej części ludzkiej natury, która kategoryzowała życia na mniej i bardziej ważne.

Prędko rozważyła, co powinna uczynić. Najpierw rozejrzała się dokładnie, aby stwierdzić, czy również może zostać zaatakowana. Niczego nie zauważyła - możliwe, że niebezpieczeństwo przyczaiło się. W tym miejscu byłoby bardzo widoczne. Zacisnęła mocno zęby. Trudno, musiała ryzykować.

Przykucnęła na moment przy postaci i niepewnie zbliżyła ucho do jej ust, jednocześnie patrząc na klatkę piersiową rannego. Wstała szybko po dokonaniu oceny, że wciąż oddycha.

Suknia Katrel w pewnym momencie nieco rozdarła się na dole spódnicy. Dziewczyna nie pamiętała, kiedy się to wydarzyło. Może wtedy, gdy znalazła się w tym dziwnym miejscu lub podczas wstawania z ziemi? Nie wiedziała. W każdym razie ubranie zostało uszyte z najsolidniejszych i najdroższych materiałów w Dras-Leonie, więc musiała pociągnąć mocno, aby rozerwać tkaninę. Powiększyła znacząco rozdarcie i w końcu oderwała ze spódnicy spory pasek granatowego materiału. Trzymając go w dłoni, uklękła przy nogach zranionego stworzenia. Odłożyła tymczasowo skrawek na ziemię i podwinęła rękawy sukni. W chwili, gdy stworzenie odzyskiwało już przytomność poczuło, jak brunetka zdjęła but z jego krwawiącej nogi, a następnie odłożyła na bok.

Pospiesznie wytarła ubrudzone krwią ręce o swoje ubranie i znów chwyciła oderwany fragment sukni. Skręciła go bardzo mocno, aby uzyskać coś w rodzaju sznura, po czym pochyliła się nad rannym. Biorąc głęboki wdech, objęła "sznurem" nogę powyżej krwawiącej rany i szybkim, silnym ruchem zawiązała go. Prowizoryczna opaska gwałtownie zacisnęła się na kończynie.

Jaehaerys · 27-02-2019, 18:18

Zaldriz z trudem otworzył oczy. Gdy tego dokonał, dojrzał przed sobą jakąś postać. Przez chwilę myślał, że może to być albo Kriadasz, albo Wiriti, lecz istota przed nim była znacznie lżejszej postury.
Oprócz bólu głowy, chęci napicia się i zmęczenia, Jaehaerys czuł irytujące mrowienie w zranionej stopie.
Podniósł głowę, mlasknął kilka razy i spytał się:
-Kim jesteś?

Katrel · 27-02-2019, 19:02

- Mam na imię Katrel - odpowiedziała z pozornym spokojem. Nawet na niego nie spojrzała. Ze skupieniem wpatrywała się w jego nogę. - I próbuję pomóc Ci przeżyć.

Nie mówiąc nic więcej zacisnęła opaskę jeszcze bardziej i szybko przytrzymała jej wiązanie jedną ręką, pośrodku. Lewą dłonią chwyciła jeden koniec materiału, a drugi złapała w zęby. Prędko przełożyła trzymany w ręce koniec przez drugi, pod spodem i energicznie pociągnęła oba elementy, aby ponownie związać tkaninę. Kiedy węzeł był prawie zrobiony, puściła środek opaski dokańczając go. Dzięki zręczności i szybkiemu działaniu opaska nadal była zadowalająco zaciśnięta w ocenie Katrel. Teraz już bez problemu wzięła w dłonie oba końce i zrobiła jeszcze kilka zaciśniętych węzłów pod rząd. Tak dla pewności, aby nie było ryzyka, że materiał się rozwiąże.

Potem oderwała od sukni jeszcze kawałek tkaniny i delikatnie dołożyła go do wcześniej zrobionego, mizernego opatrunku. Po otuleniu nim stopy z każdej strony, związała go elegancko w kokardkę, nawet nie zdając sobie sprawy, że to robi.

- No dobrze... - mruknęła cicho z zamyśleniem, tymczasowo wstając. Miała ochotę rozprostować nogi. - Popatrzymy trochę jak się to sprawdza i potem pomyślimy, co dalej.

Przeniosła wzrok na rannego i lekko przechylając głowę w bok spytała:

- A kim ty jesteś? - uśmiechnęła się odrobinę niepewnie i smutno. - Nigdy jeszcze nie widziałam kogoś takiego jak ty.

Jaehaerys · 27-02-2019, 19:16

Jaehaerys poczuł lekką ulgę na myśl, że nie będzie przez najbliższy czas sam.

-Jeahaerys. Zatakował mnie rova greges. Jest w tych trawach... Wody... Pić...- Całą swoją wypowiedź zaldriz wymówił na jednym oddechu. Ostatnie slowa były jak ostatnie tchnięcie, gdyz jaszczur opadał z sił.

Katrel · 27-02-2019, 23:29

Zaciskając usta podeszła do jaszczura i uklękła u jego boku. Wpatrzyła się w jego twarz, zastanawiając się, co robić. Jej przypuszczenia okazały się słuszne, jednak ważniejsze od nich było odwodnienie hipotetycznego sojusznika. Stało się jasnym, iż nie miała wyboru i musiała napoić go wodą z tego podejrzanego jeziorka. Jak jednak tego dokonać?

Pierwszym pomysłem Katrel było przyniesienie mu wody w jakimś naczyniu, ale przecież to niedorzeczna myśl. Naczynia nie leżały sobie wszędzie ot tak. Próżno oczekiwać, że przypadkowo tutaj jakieś znajdzie. To, co miał przy sobie jej kompan nie wydawało się być w tej kwestii przydatne. Z wyposażeniem dziewczyny sprawa przedstawiała się podobnie... Jej napierśnik też nie utrzymałby dużo wody, jeśli w ogóle udałoby jej się jakąś do niego donieść... Nie, to idiotyczne. Myśl, Katrel, myśl.

Przygryzła usta z frustracją wciąż na niego patrząc, a potem zerknęła w górę, w stronę jeziorka. Nie wydawało się to być bardzo, bardzo daleko... Z początku starała się nawet nie rozważać przeniesienia mężczyzny ze względu na jego stan, ale nie było chyba innego wyjścia. Jeśli nie będzie miał stałego dostępu do wody, zapewne umrze.

- Dobrze... - westchnęła, wstając energicznie. Zdjęła z siebie pelerynę i przewiesiła sobie przez ramię. Następnie chwyciła za ramiona Jaehaerysa i przechyliła go do przodu, aby plecami nie dotykał już drzewa. Przytrzymując go wzięła jednocześnie swoją pelerynę i zarzuciła mu ją na plecy, po czym ją zawiązała. Nie wiedziała, czy na cokolwiek mu się to przyda, ale chciała choć odrobinę zamortyzować tym ewentualny ból podczas ciągnięcia go po ziemi, aby nie musiał ocierać się o nią ciałem bezpośrednio.

Chwyciła go pod pachami i podniosła wyżej, starając się nie postawić na ziemi jego rannej stopy. Peleryna ułożyła się na nim równomiernie, a wtedy przyciągnęła go do siebie.

- W takim razie chodźmy - mruknęła. Opierała go teraz o siebie, obejmując od tyłu. Wciąż z rękoma pod jego pachami, chwyciła jednocześnie jego przedramiona. Głowę rannego przechyliła ciałem w ten sposób, aby ułożyła się na jej ramieniu, a następnie przytrzymała ją swoją głową.

Po stosownym unieruchomieniu go, zaczęła iść ostrożnie tyłem w stronę wzgórza, czasem zerkając nieco za siebie przez ramię. Uważała bardzo, by nie potknąć się o własną suknię bądź inne rzeczy, a także aby nieumyślnie nie zrobić przenoszonemu krzywdy. Powoli, konsekwentnie, w górę. Teraz nie mogła się denerwować, nie można było się spieszyć. Miała przed sobą cel, zadanie do wykonania.

Czas mijał, a ciągnięcie jaszczura stawało się dla niej coraz trudniejsze, jednak w końcu dopięła swego. Dopiero gdy poczuła i usłyszała, iż przekroczyła brzeg jeziorka, puściła towarzysza... Syknęła cicho. Szlag, z powodu wysiłku puściła go mniej delikatnie, niż zamierzała. Oby nic mu się nie stało. Leżał teraz z głową w jeziorku, ułożoną ku górze. Prędko uklękła przy nim w wodzie. Jednocześnie chwyciła jego przedramię z bardziej oddalonej od niej strony i drugą ręką podciągnęła w górę dalej ułożoną nogę mężczyzny, zginając ją w kolanie. Pociągając jednocześnie obie kończyny, delikatnie przełożyła go na drugą stronę tak, że jego twarz znalazła się w wodzie. Błyskawicznie objęła go ramieniem w tułowiu i trochę podniosła, aby się nie udusił.

- Jaehaerysie - rzuciła mu głośno do ucha pewnym, naglącym tonem. - Masz dostęp do wody. Możesz otworzyć usta i pić. Nie zasypiaj, to bardzo ważne. Pij - drugą dłonią nabrała wody i podniosła ją do jego ust. Zamierzała nabierać ją cały czas tak długo i często, jak tylko potrzebował.

Jaehaerys · 27-02-2019, 23:35

Zaldriz zaczął powoli, małymi łykami pić wodę ze stawu. Choć czuć było mulisty posmak, Jaehaerys cieszył się, że w końcu zimna, słodka woda spływa mu po gardle.

-Dziękuję-Wyszeptał

***MistrzGry*** · 28-02-2019, 01:04

[Katrel i Jaehaerys]

Szczęśliwie cały proces przenoszenia rannego Jaehaerysa na szczyt wzgórza gdzie mieścił się płytki staw przebiegł dokładnie po myśli Katrel, nawet fakt że upuściła go mniej delikatnie niż planowała. Ranny nie otrzymał żadnych ran ani nie doświadczył żadnych większy niedogodności, zresztą ktoś w jego stanie niezbyt by się przejmował niedogodnościami.

[Jaehaerys]
Rwący ból w twojej stopie nie dawał Ci spokoju cały czas noszenia Cię na górę, jednakże chłodna krystaliczna woda w twoich ustach była wspanialszym uczuciem niż kiedykolwiek wcześniej w twym życiu. Mimowolnie w głębi duszy dziękowałeś za tą wodę i wręcz za anioła stróża którego Ci zesłano, nie wiesz jakbyś sobie poradził sam z tym wszystkim.

Uspokoiwszy pragnienie poczułeś się odrobinę lepiej, lecz wciąż odczuwałeś straszliwy piekący już ból. Miałeś nieodpartą ochotę zanurzyć ranę w tej chłodnej...

[Jaehaerys usuń sobie pragnienie i przypominam jeszcze raz by do stanu fizycznego dodać tą ranę]

Katrel · (Ten post był ostatnio modyfikowany: 01-03-2019, 00:25 przez Katrel.)

Słysząc podziękowania Jaehaerysa mimowolnie uśmiechnęła się łagodnie. Obserwowała go uważnie, gotowa w każdym momencie pomóc, gdyby tego potrzebował.

- Jak się czujesz? Czy potrzebujesz czegoś jeszcze? - zapytała po dłuższej chwili.

Jaehaerys · 02-03-2019, 21:54

Zaldriz odwrócił się na plecy i podparł się na łokciach.
-Lepiej... Przydałoby się załatać ranę na stopie.
Powiedziawszy to, wskazał głową na opatrzoną nogę.

***MistrzGry*** · 03-03-2019, 14:27

[Jaehaerys i Katrel]

W ciągu ostatnich wydarzeń ciągnięcia rannego na szczyt wzgórza oraz zajmowania się nim słońce zdążyło zacząć zachodzić przepuszczając w końcu pełne promienie światła między pniami drzew, jednakże nie na długo. Lada moment słońce się schowa, nastanie noc a niebo może i bezchmurne które będzie oświetlone blaskiem trzech księżyców na tym wzgórzu gdzie ledwo promienie słońca przebijały się przez korony drzew światło księżyców nie będzie wystarczające.

Jeśli byście chcieli moglibyście się chwilę cieszyć widokiem zachodzącego słońca między pniami drzew, lecz to były na dzisiaj ostatnie promyki światła które pozwolą Katrel normalnie funkcjonować w tym miejscu. Całe szczęście Zaldriz jest stworzeniem nocnym któremu nadejście zmroku pozwoli trochę odetchnąć.

Katrel · 03-03-2019, 20:04

Zadając pytanie Jaehaerysowi miała na myśli bardziej jedzenie bądź jakiekolwiek inne potrzeby, jednak to, że raną należało się zająć faktycznie nie ulegało wątpliwości. Wstała i zmarszczyła lekko brwi, zastanawiając się nad dostępnymi opcjami działania. Niektóre były prostsze od innych, niektóre bardziej niewygodne. Spróbowała jakoś uporządkować sobie gonitwę myśli w głowie. Co robić? Kątem oka zerknęła w stronę zachodzącego słońca przebijającego zza drzew, wciąż intensywnie myśląc. Miała świadomość, że czasu jest coraz mniej.

W końcu zacisnęła usta i oderwała od swojej sukni spory kawałek halki. Podzieliła go na kilka mniejszych. Na pewno należało zdjąć szybko opaskę i zastąpić ją czymś na tyle solidnie, by krwawienie się nie wznowiło. Miała nadzieję, że temu podoła oraz nie wyrządzi krzywdy tymczasowemu kompanowi.

- Co masz na myśli mówiąc "załatać"? - zapytała jeszcze. Być może miał jakiś pomysł bądź życzenie odnośnie tego, jak dokładnie powinna postąpić? Wobec tej trudnej sytuacji była otwarta na wszelkie wskazówki.

Jaehaerys · 03-03-2019, 20:37

-Najszybciej to byłoby przypalić tę ranę, bym się nie wykrwawił.
Jaehaerysowi przypomniały się pierwsze chwile, które spędził w tej krainie i moment, w którym Kriadasz przypalił mu ranę na boku.

Katrel · 05-03-2019, 18:19

Myślała jeszcze chwilę, zmartwiona. W końcu jednak kiwnęła głową.

- Dobrze, to chyba właściwy pomysł - przyznała i odłożyła nowo oderwane kawałki tkaniny na ziemię, niedaleko Jaehaerysa. Spojrzała na niego krótko.

- Poszukam czegoś, aby móc rozpalić ogień. Wrócę jak najszybciej, dobrze? - to powiedziawszy ruszyła w stronę najbliższych sobie drzew.

***MistrzGry*** · 05-03-2019, 23:31

[Katrel]
Całe wzgórze było pokryte gruba warstwą opadłej kory z drzew i sporadycznie gałęziami. Nim ciemność całkowicie pokrąży to miejsce można by było zebrać ich trochę i rozpalić ogień, lecz trzeba uważać by przypadkiem nie wzniecić pożaru który pochłonie całe to miejsce a wszędobylska kora w tym nie pomagała.

Nie musiałaś też się zbytnio oddalać od Jaehaerysa gdyż drzewa rosła wszędzie na tym wzgórzu. Ich pnie były niezwykle grube z popękaną korą a gałęzie rosły wysoko nad ziemią, najniżej pojedyncze i mocne gałęzie rosły siedem metrów nad Tobą więc łatwiej chyba będzie po prostu zebrać to co było na ziemi.

[Jaehaerys]
Niezbyt Ci się podobała wizja kolejnego przypalania, ogień to było coś za czym naturalnie nie przepadałaś a rany po nim zostaną pewnie do końca życia. Teraz jednak nim Katrel wróci miałeś ochotę przeczyścić ranę czystą chłodną wodą by trochę uśnieżyć piekący ból.

Katrel · 06-03-2019, 00:44

Marszcząc brwi zaczęła zbierać gałęzie. W pewnym momencie spojrzała na drzewa i zawahała się... Jednak na chwilę położyła dłoń na jednym z pni. Pokonała swój mały lęk i poczuła się nieco lepiej wiedząc, że nie oszalała, że wszystko jest prawdziwe (mimo, iż nie była to tak zupełnie pociecha...). Dobrze również, że nie wszystko było tak zupełnie obce - jakiegokolwiek gatunku było drzewo, pozostawało drzewem.

Zebrała trochę gałęzi, w międzyczasie rozgarniając nieco korę w poszukiwaniu kamieni i skał, być może znajdujących się pod spodem. Coś takiego przydałoby się do rozpalenia ognia... Nieświadomie śpiewała pod nosem znaną sobie ze swego świata "Pieśń o Umhodanie". Śpiew zawsze uspokajał Katrel i pomagał jej się skoncentrować.

***MistrzGry*** · 07-03-2019, 18:43

[Katrel]
Śpiewając cicho wpierw zbierałaś gałęzie i zanosiłaś je w pobliże stawu, następnie rozgarnęłaś korę z losowego miejsca w pobliżu, kilkunastu centymetrową warstwą kory przykrywała ziemię pod którą znalazłaś kilka większych kamieni nadających się na ognisko, robiąc kilka takich 'rozkopów' zdobyłaś ich na tyle by zrobić niewielki krąg na ognisko.

[Jaehaerys]
Gdy Katrel przechodziła obok słyszałeś jej cichy śpiew, był on... Kojący, pozwalał Ci czymś innym zająć myśli oraz dla wyjątku było czymś przyjemnym. A przyjemność to coś czego jeszcze nie uraczyłeś na tym świecie, jedynie krasnoluda która cię związał czy morską istotę ogłuszającą Cię i kradnącą twój miecz.

Nawet gdy ból nie znikał, z spokojniejszym umysłem było łatwiej go wytrzymać. Zabawne, to pierwsza istota która postanowiła być przyjacielska od pierwszego ujrzenia, już nie mówiąc o bezstronnej pomocy. Ciekawe tylko jak się tu znalazła, może Ona też została tu uwięziona przez to dziwne stworzenie w trawach?

Tylko dla Jaehaerysa

Jaehaerys · 08-03-2019, 21:37

Jaehaerys zdziwił się słysząc szept. Czyżby był tu ktoś oprócz niego i Kartel? Jego nowa znajoma nic nie wspominała o kimś innym. Może ktoś z nią tu przybył? Zaldriz odwrócił się w stronę wody.
-Kim jesteś? Gdzie jesteś? Pokaż się, nie widzę cię.

***MistrzGry*** · 09-03-2019, 13:04

[Jaehaerys]
W czasie gdy Katrel jeszcze zbierała materiały na ognisko ty odwróciłeś się w stronę wody leżąc teraz na brzuchu próbując odnaleźć wzrokiem źródło głosu.

Tylko Jaehaerys

Jaehaerys · 09-03-2019, 13:31

-Gdzie jesteś!?
Zaldriz krzyknął w nadzieji, że uzyska odpowiedź. Jednocześnie wtoczył się do stawu, by dopłynąć do dziury.
Może to był ktoś, kto mógł mu w czymś pomóc.

Katrel · 10-03-2019, 01:15

Katrel zdała sobie sprawę z faktu, że śpiewała, dopiero gdy coś wyrwało ją z zamyślenia. Dźwięk zamarł na jej ustach, a wtedy zamrugała gwałtownie, jakby wyciągnięta z transu. Właśnie odgarniała korę wokół miejsca wytyczonego kamieniami na ognisko, aby dodatkowo zmniejszyć ryzyko pożaru... Tylko tak na wszelki wypadek. Biorąc pod uwagę ilość drewna w okolicy należało postępować bardzo ostrożnie. Teraz uniosła głowę i spojrzała na Jaehaerysa. Słyszała wcześniej wyraźnie, że coś powiedział, choć nie zdołała zarejestrować, jakie wypowiedział słowa.

- Co się dzieje, Jaehearysie? - zapytała, marszcząc brwi i wtedy ujrzała, jak jej towarzysz rozpoczyna próbę popłynięcia na środek stawu. Błyskawicznie się zaniepokoiła. Miała złe przeczucia.

- Jaehaerysie! - zawołała, odruchowo ruszając w jego kierunku. Chciała go powstrzymać, ale nie mogła tego przecież uczynić nie wiedząc, w czym rzecz... Weszła więc po prostu do wody w ślad za nim. - Co robisz?

***MistrzGry*** · 10-03-2019, 03:35

[Jaehaerys]
Staw był płytki na tyle że pływanie nie było możliwe, raczej się w nim czołgałeś zbliżając się do tajemniczej dziury.

Tylko dla Jaehaerys

[Katrel]
Rzuciłaś wszystko co robiłaś i weszłaś za Jaehaerysem do wody, ostatecznie stanęłaś koło jego głowy zapatrzonej w otchłań dziury w której już nic nie było, o ile w ogóle w niej coś było widać. Może coś się schowało w jej ciemnościach a zaldriz miał okazję przed chwilą zobaczyć?

Jaehaerys · 11-03-2019, 20:41

Jaehaerys podniósł wzrok na towarzyszkę.
-Popatrz. W tej dziurze ktoś jest. Wejdźmy tam.
Zaldriz popatrzył się znów na dziurę i ruszył wczołgiwać do środka.

Katrel · 11-03-2019, 21:37

Jej oczy rozszerzyły się z niepokoju i zdziwienia. Przeskakiwała spojrzeniem z Jaehaerysa na dziurę i z powrotem. Jej złe przeczucia spotęgowały się jeszcze bardziej.

- Zaczekaj! - spróbowała chwycić go za ramię. Delikatnie, lecz zdecydowanie. - Czyś ty oszalał?!

Jaehaerys · 11-03-2019, 22:12

Zaldriz spróbował się wyszarpać.
-Nie! O co ci chodzi?
Po chwili dodał.
-Przecież to może być ktoś potrzebujący pomocy

Katrel · 11-03-2019, 22:26

Zacisnęła mocno usta. Z tym argumentem niestety nie potrafiła się kłócić...
- Niech będzie - z wahaniem puściła mężczyznę. - Jednak ja... Ja tutaj zaczekam. Jeśli chcesz, rozejrzyj się tam. Pomogę Ci potem wyjść. Jeśli ktoś tam będzie, wynurz się i mnie zawołaj - patrzyła na wnętrze dziury z widoczną obawą. Powoli cofnęła się o dwa kroki.

Jaehaerys · 12-03-2019, 23:24

Zaldriz zaczął powoli wczołgiwać się do środka. Wciąż pozostawal czujny, znając kaprysy tutejszego świata.

***MistrzGry*** · 13-03-2019, 03:34

[Jaehaerys]
Złapałeś głęboki oddech i zanurzyłeś się pod wodę do dziury w której niestety była za ciasno móc płynąc w dół więc łapiąc się ścian ściągałeś się powoli coraz niżej i niżej szybko przekraczając próg ciemności gdyż światło słonecznie znikało już za horyzontem gdy postanowiłeś rzucić się do stawu.

[Katrel]
Chcąc czy nie chcąc po kilkunastu sekundach w ciemnościach dziury straciłaś zaldriza z oczu, efekt ten był tylko bardziej potęgowany przez fakt zmroku jaki się zaczynał a ty wciąż nie rozpaliłaś ognia. Gdy stałaś tak w stawie po kolanach w chłodnej wodzie dostałaś zimnych dreszczy w momencie gdy twe ciało musnął podmuch wiatru od przodu prosto ze północy.

[Jaehaerys]

Tylko dla Jaeharysa

Katrel · 13-03-2019, 23:21

Zadrżała lekko, obejmując się ramionami. To jakieś szaleństwo, pomyślała z niedowierzaniem. Jak bardzo naiwnym można być? Nie powinna pozwalać Jaehaerysowi tam wchodzić! To mogą być jakieś przewidzenia umierającego...Dlaczego ktoś w ogóle miałby być w dziurze? Od początku znajdowali się w tym miejscu sami. Powinna była go powstrzymać.

Przeniosła wzrok za siebie, na przygotowane ognisko. Miała je rozpalić przed zmrokiem, a tymczasem puściła swojego towarzysza samego w jakąś pustkę i chyba sam Vrael (choć cóż, zapewne jeszcze ten Głos) wie co tam się mogło dziać. Do tego wokół robiło się ciemno i zimno... Im dłużej Katrel będzie czekać, tym gorzej się to skończy. Niedługo przestanie widzieć cokolwiek, natomiast ogień rozjaśniłby ciemności.

Z delikatnym wahaniem ruszyła w stronę ogniska. Jeśli czekała, nie mogła sobie mimo wszystko pozwolić na bezczynność. Odgarnęła prędko jeszcze trochę kory, by w bezpośrednim pobliżu wytyczonego miejsca żadna nie pozostała. Następnie wzięła w dłonie jeden z patyków ze środka i mniejszy kamień, który wcześniej odłożyła sobie na bok przy budowie ogniska. Starała się maksymalnie skupić, aby w razie potrzeby móc usłyszeć Jaehaerysa, spoglądała też co jakiś czas w stronę dziury, mimo mroku starając się go nie przeoczyć. Kiedy się wynurzy, będzie musiała biec... Zaczęła energicznie pocierać patykiem o kamień, aby wytworzyć ogień.

Jaehaerys · 14-03-2019, 23:48

Czując piekący ucisk w płucach, Jaehaerys zmienił kierunek, by wypłynąć na powierzchnie.
"Podejmę kolejną próbę gdy wyzdrowieję... Albo poproszę Katrel."

***MistrzGry*** · 15-03-2019, 04:39

[Jaehaerys]
Zacząłeś się wycofywać poprzez wypychanie się w górę ku powierzchni.

Tylko dla Jaehaerysa

[Katrel]
Szybko pocierałaś patykiem zamartwiając się o towarzysza który zniknął w tajemniczej dziurze gdzie podobno kogoś ujrzał, mijała już minuta odkąd straciłaś go z oczu. Te myśli dodawały energii w próbie rozpalenie ognia, już wydawało Ci się że widziałaś dymek gdy nagle zza twoich pleców dobiegł hałas gwałtownego wynurzania się z wody.

[Jaehaerys]

Prawie zaklinowując się w pewnym fragmencie dziury udało Ci się w końcu wydostać na powierzchnie. Leżałeś teraz w płytkim oczku wodnym na plecach łapczywie łapiąc oddech oraz ledwo co widząc z wycieńczenia, a na dodatek rana Ci się otworzyła zaczynając znów krwawić przez opatrunek rozsiewając szkarłatne kosmyki w oczku wodnym.

Tylko dla Jaehaerysa

Katrel · 15-03-2019, 19:57

- Niech to licho... - mruknęła, przerywając próby rozpalania ognia. Odłożyła patyk i kamień do ogniska, po czym wstała szybko. Już zaczęło się jej udawać... Z drugiej strony może to jednak lepiej, że Jaehaerys wrócił, nim zdążyła rozpalić ogień. Przynajmniej nie będzie ryzować zostawiania żywiołu bez nadzoru.

Podbiegając do swojego towarzysza w wyrazie szoku zasłoniła delikatnie usta dłonią.

- Jaehaerys... - szepnęła zmartwiona - Cóż Ci się stało, człowieku?

Podniosła mężczyznę za ramiona. Następnie jedną ręką złapała go za swoją pelerynę, a drugą podtrzymała stabilnie jego głowę. W taki sposób postarała się delikatnie dociągnąć go do brzegu.

***MistrzGry*** · 17-03-2019, 17:00

[Katrel]

Odpowiedzi się nie doczekałaś, gdy dociągnęłaś Jaehaerysa do brzegu i spojrzałaś na jego twarz okazało się że miał zamknięte oczy. Musiał stracić przytomność krótko po tym jak wypłynął na powierzchnie, nawet nie było to takie dziwne biorąc pod uwagę jego stan. Wydawał się wykończony już wcześniej gdy go znalazłaś a teraz po wyrządzeniu sobie wycieczki w głębiny tajemniczej dziury? Na dodatek znów zaczął krwawić z rany pod stopą, będzie trzeba szybko znów zatamować je i przypalić ranę by się tym nie martwić.

Najlepsze w tym wszystkim jest to, że od początku waszej jednostronnej znajomości nie dostałaś odpowiedzi na żadne z nurtujących Cię pytań, a jedyne czego się dowiedziałaś tak na prawdę że masz przed Sobą nieczłowieka o imieniu Jaehaerys który został przez coś zaatakowany.

[Jaehaerys traci przytomność]

Katrel · 18-03-2019, 01:25

- Świetnie... - mruknęła szeptem. Zdjęła z niego swoją pelerynę i odłożyła ją na bok rozkładając, aby wyschła. Przy okazji sprawdziła też, czy lina jest na swoim miejscu w kieszeni.

Katrel ułożyła Jaehaerysa w pozycji bezpiecznej nieopodal ogniska, po czym odnalazła pozostawione na ziemi kawałki swojej halki. Dokładnie przykryła nimi nogę mężczyzny i związała je ze sobą mając nadzieję, że na jakiś czas powstrzyma to krwawienie. Byłoby dobrze, gdyby trochę odnowił się skrzep na ranie...

Ukończywszy czynność z powrotem zajęła się rozpalaniem ognia. Chciała mieć to za sobą jak najszybciej, co dodało jej energii. W skupieniu ocierała energicznie patykiem o kamień. Czuła zimno, ograniczała ją ciemność, zirytowała ją również cała sytuacja.

Nie powinna pozwalać towarzyszowi schodzić do dziury, to było głupie. Poza tym, co sobie myślał? Doprowadzić się do takiego stanu... Czy została sprowadzona w to dziwne miejsce, by chronić poznawane przez siebie stworzenia przed nimi samymi?! Cóż, pomyślała kwaśno, jeśli tak, to jak na razie nie wychodziło jej to zbyt dobrze. Wciąż nic nie rozumiała, co ją drażniło, poza tym była już dość zmęczona. W swoim świecie niebawem miała się bawić w towarzystwie przyjaciół i odpoczywać, a tymczasem została przeniesiona tutaj i w sporym stresie próbowała ratować tę istotę przez długi czas (co zresztą nie przyniosło raczej zbyt dużych efektów). Zużyła tutaj już tak dużo swojej energii!

Powoli czuła, że się wypala, a brak wiedzy o czymkolwiek ją przygnębia. Budziło to w niej tak duże zdenerwowanie, że być może paradoksalnie dodawało jej ono motywacji. Im szybciej i dokładniej dokończy swoją pracę, a Jaehaerys będzie bezpieczniejszy, tym szybciej Katrel odpocznie. W końcu nie będzie musiała nad tak wieloma rzeczami myśleć i do rana nic robić... Przynajmniej taką miała w każdym razie nadzieję. Wolałaby nie wystawiać ich obojga na ryzyko podejścia przez kogoś, jednak może nawet mogłaby choć na chwilkę zasnąć? Nie wiedziała co czeka ją później. Lepiej korzystać z każdej nadarzającej się okazji.

Westchnęła cicho, podejmując na nowo wcześniej przerwaną pieśń w tym samym miejscu. Najważniejszym było wykonać swoje zadanie z przytomnym umysłem.

***MistrzGry*** · 18-03-2019, 02:08

Udało Ci się chwilowo znów zatamować krwawienie po czym zabrałaś się ponownie do rozpalania ogniska.

Nim zapadła kompletna ciemność pod tymi drzewami które by nie przepuściły ani promyczka księżycowego światła udało Ci się rozpalić mały ogień dostając przy tym lekkiego bólu rąk którymi ostatnią godzinę cały czas musiałaś kogoś nieść, ściskać opatrunki, nosić rzeczy i rozpalania ogniska.

Słońca już dawno całkowicie się schowało za horyzontem, światło dawało Ci głównie ognisko a prócz twej własnej pieśni towarzyszyło Ci pomrukiwanie wiatru wśród liści oraz odległe świerszcze-nie.

Zaloguj się
Login:
Hasło:	Nie pamiętam hasła
	Zapamiętaj mnie