Ujście Nirsan

[MistrzGry]

Rzeka Nirsan który swój koniec miała wpływając do bezkresnych wód Atlantu, w tym miejscu rzeka potrafiła mieć ponad trzydzieści metrów szerokości przy samym miejscu gdzie woda wpływała do morza, tracąc na silnym nurcie i głębokości. Głębokość ta która stawała się mniejsza im bliżej było wód Atlantu, do momentu aż woda ta w miejscu wpływu sięgała zaledwie dwadzieścia centymetrów utrudniając wszelkim większym rybom czy innym morskim stworą popłynięcie w rzeki.

W kilkudziesięciu-metrowym odcinku kamieniste dno rzeki zaczynało mieszać się z morskim piaskiem, a tuż za tym odcinkiem gdzie woda lądowa wpływała do morskiej można było zobaczyć wiele ryb i większych wodnych istot. Często więc można tu było dostrzec różne morskie żyjątka, jak i te lądowe które miały chrapkę na jakąś rybkę, kraba, czy coś innego. Inną charakterystyczną cechą tego ujścia była dość głęboka plaża, od linii Wysokich Traw do wód Atlantu dzieliło tutaj ponad czterdzieści metrów złotego piachu, a tuż przy samych brzegach rzeki jeszcze więcej. Zdawało się że im bliżej którego brzegu rzeki, tym szersza szerszy zdawała się plaża aż po kilkunastu metrach na wschód lub zachód te szerokość linii brzegowej nie osiągała poziomu jak na reszcie plaż Atlantu, czyli nie więcej niż dwudzieścia metrów.

[Kriadasz]

Kriadasz podszedł do rzeki i zaczął z niej pić, spokojny już o tą kwestię. Sprawę zdatności tej wody do spożywania już rozwiązał jakiś czas temu. Przy okazji też przyglądał się niewielkim stworzonkom. Być może nie znają istot jemu podobnych i będzie łatwo je upolować... Zaczął też się poważnie zastanawiać nad przenosinami. Chyba już wolał spać w pobliżu wodopoju, niż suchej plaży.

[MistrzGry]

Napiłeś się czystej i słodkiej wody z rzeki Nirsan, dobrze było zaspokoić pragnienie a woda smakowała ci znacznie lepiej odkąd się obudziłeś odwodniony. Gdy podniosłeś głowę znad wody ujrzałeś po drugiej stronie rzeki te sześć stworków wielkości królików, jednakże miało od nich znacznie krótsze uszy bardziej przypominające nietoperze, na swych dużych noskach mieli trzy płaskie pionowe nozdrza, małe oczka o kolorach zieleni brązu czy czerni i kły które zastąpiły gryzoniowe siekacze. Miały wszystkie czarne futerko, przypominały w pewnym stopniu gryzonie, ich ciało podobne do królików było także bardzo podłużne a przednie łapy były dłuższe i zakończone małymi haczykowatymi pazurkami, kto wie czy tylne także gdyż widziałeś głównie ich przód.

Całe to stadko patrzyło się na Ciebie wąchając intensywnie powietrze.

[Kriadasz]

W odpowiedzi zerknął na nie niepewnie i podniósł się z ziemi. Miał dziwne wrażenie, że nie on tu będzie myśliwym... Te pazury i kły raczej sugerowały, że króliki są drapieżnikami. A wolał nie wiedzieć, jak radzą sobie w dużej grupie z ofiarami. Wolał jednak o tym teraz nie myśleć i jedynie zaczął iść powolnym krokiem w górę rzeki. Tym razem szukał płycizny. Miejsca, gdzie będzie mógł w razie czego uciec. Im lepiej zna teren, tym lepiej. Kriadasz miał dziwne wrażenie, że na północ jeszcze długo nie będzie mógł wrócić.

[MistrzGry]

Na prawo od Ciebie w górę rzeki był punkt który był bardzo szeroki i chyba płytki na tyle byś był wstanie ty nim przejść ale nie te maluchy, no chyba że umieją dobrze pływać bo skakać na 20 metrów na pewno nie potrafią. Uciec byś mógł chyba z powrotem do miejsca gdzie się obudziłeś bądź do wody, w końcu raczej takie maluchy by Cię nie atakowały w wodzie.

[Kriadasz]

Przez chwilę przypatrywał się punktowi, po czym wrócił nad brzeg. Chyba tutaj będzie lepszym pomysłem przenocować, niż tam na tej pustej plaży. Zaczął rozglądać się za czymś, czym mógłby napalić w ognisku. Krzaków, drzew, czy wyrzuconych przez morze gałęzi. Miał nadzieje, że te dziwne stworzenia odejdą stąd i nie będą go niepokoić. Wolał nie być zmuszanym do walki sztyletem.

[MistrzGry]

Stworzenia nagle pobiegły w górę rzeki i wskoczyły do wysokich traw, potem już ich nie widziałeś.

Poszedłeś nad brzeg morza, na piaszczystej plaży szukałeś jakiś patyków, czy innych ochłapów drewna wyrzuconych przez morze. Znalazłeś kilka, mniej niż na tamtej plaży, został Ci jeszcze jeden badyl na tej plaży który wystawał spod piasku. Gdy próbowałeś go wyjąć spod piasku okazało się że to ten badyl jest większy niż ci się wydawało i musiałeś odkopać go z piasku trochę zanim go wyjmiesz. Gdy wyjąłeś ten cały konar spod piachu można było uznać że masz wystarczająco dużo drewna by starczyło na całą noc.

Drzew i krzaków tu nie było, tylko piach plaż wybrzeży Atlantu, piach nad brzegami rzeki i wysokie trawy Wysokich Równin. Przydałoby się znaleźć jakieś miejsce z lepszym dostępem do drewna.

[Kriadasz]

Krasnolud nie miał na to czasu, przynajmniej dzisiaj. Znalazł najbardziej odsłonięte od wiatru miejsce i zaczął segregować drewno. Szykował się już do nocy, chociaż w zasadzie chyba jeszcze się nie ściemniało. No ale cóż... Nie miał wyboru. To miejsce wydawało się najlepsze na ten moment. Następnego dnia poszuka lepszego terenu pod obozowisko. Wtedy poważnie przemyśli, jak ma zorientować się w terenie. Wyglądało na to, że wzdłuż rzeki nie było więcej wiosek. Inaczej to tam by go wyłowiono, a nie na plaży. Zresztą to i tak nie miało znaczenia. Wszystko wskazywało na to, że nie znajdował się na ojczystej planecie. Nie wiedział nawet, czy to ten sam świat. Ten głos w głowie... nie pasował mu do jego realiów. I miał dziwne wrażenie, że on nie kłamał. Najprawdopodobniej rzeczywiście powrót do domu nie będzie taki łatwy, jak Kriadaszowi się z początku wydawało. Rozmyślając nad tym wszystkim układał drewno, by nie musieć tego robić po ciemku. Następnie zerknął na otrzymany sztylet i poszedł z nim na plażę. Usiadł tam, wpatrując się w szumiące morze. Zapewne ktoś go obserwował. Nie był jednak teraz w stanie tej osoby wywabić. A miał wrażenie, że nie chce go zabić. Inaczej dawno by już to zrobiła. Dlatego siedział na piachu i gapił się w wodę. Czekając chyba, aż naprawdę zgłodnieje i będzie zmuszony użyć prezentu jako przynęty na ryby.

[MistrzGry]

Ułożyłeś drewno na ognisko w miejscu najbardziej osłoniętym przed wiatrem po czym poszedłeś nad brzeg morza by sobie usiąść i nic nie robić.

Siedziałeś tak aż po godzinie nie poczułeś lekkiego głodu w brzuchu, który zapewne spowodowałeś przez myślenie o tym.

[Kriadasz]

A więc wziął się do roboty. Wyciągnął perłowy nóż zza pasa i położył go na swojej rozwiniętej tunice. Następnie zanurzył to w wodzie, w taki sposób, by ryby zwabione perłą wpłynęły nad rozłożone ubrania. I by w odpowiednim momencie mógł "sieć" podnieść oraz zwinąć w worek.

[MistrzGry]

Pobliskie małe i średnie rybki płynęły do noża jak szalone, musiałeś szybko wyjąć swoją tunikę zanim by było ich za dużo i by ją porwali bądź rozerwały gdy byś ją podniósł gdyż byłoby ich za dużo. Szybko z nimi pobiegłeś na plaże, złapałeś znacznie więcej niż potrzebowałeś było w twojej tunice z 15 albo 20 ryb mniejszych i większych.

Najwyraźniej z tym nożem póki masz w pobliżu wodę z rybami nie musisz się martwić o jedzenie. Szkoda że nie miałeś takiego zanim tu trafiłeś, z taką rzeczą byś nigdy więcej nie musiał płacić za ryby do karczmy.

[Kriadasz]

Odłożył tunikę obok przygotowanego miejsca na ognisko i zabrał się za rozpalanie. Im szybciej je upiecze, tym smaczniejsze będą. Poza tym musiał wysuszyć ubranie. Odłożył jeszcze tylko sztylet obok ryb i zabrał się za rozpalanie. Tradycyjną metodą patyk o patyk. Niestety krzesiwa na ten moment nie miał...

[MistrzGry]

Ryby trzepotały w twojej tunice jak szalone, widać nie podobało im się już tak ten nożyk gdy były poza wodą.

Zająłeś się rozpalaniem ogniska, trwało to jakieś 10 minut ale się udało rozniecić ogień na tych suchych badylach. Teraz tylko się modlić by zapach pieczonych ryb nie przyciągnął niczego.

[Kriadasz]

Zadowolony ponadziewał ryby na patyki i zaczął opiekać. Rzeczywiście miał nadzieję, by zapach nie przywiódł żadnego drapieżnika do niego. Miał jednak wrażenie, że gdyby to miało się stać, już dawno by go coś zeżarło. Spacerował sobie cały dzień na widoku, a wcześniej przeleżał kilka dni nieprzytomny. Chyba nie nadaje się jako pokarm. I tak piekł ryby, próbując sobie tym myśleniem dodać otuchy. Naprawdę brakowało mu jakiegoś towarzysza. Nawet rozmówki z demonami nie są takie złe, gdy siedzi się samemu na plaży. Chociaż z chęcią wykreśliłby część, w której taki demon go zabija.

[MistrzGry]

Jeszcze niektóre żywe ryby nabijałeś na badyle i zaczynałeś opiekać, zapach był piękny. Dawno nie jadłeś niesurowego jedzenia więc możliwość zjedzenia czegoś co nie jest zimne ani surowe cieszyło twoje podniebienie. Po kilkunastu minutach rybki były już doskonale przypieczone do zjedzenie, nie zbyt spalone, chrupkie na zewnątrz i miękkie w środku, w końcu prowadziłeś karmę więc wiedziałeś jak przyrządzić jedzenie.

W końcu coś na prawdę dobrego od ostatnich dni.
(Usuń stan odwodnienia, dodaj stan psychiczny 'nowa nadzieja')

[Kriadasz]

Zjadł ze smakiem upieczone ryby a to, co już się w nim nie mieściło, pozostawił na kłodzie zaraz obok ogniska. Dzięki temu nie powinny być zimne, gdy zapragnie ponownie zjeść. Wytrzepał jeszcze swoje ubranie z rybiego zapachu i wziął się za jego suszenie. Nieubłaganie zbliżała się noc. W dodatku wyglądało na to, że w tym dziwnym świecie nadeszły zimniejszy dni. Musiał mieć w czym spać.

[MistrzGry]

Chwilę po najedzeniu się słyszałeś jakieś stworzenie w trawach, łaziło gdzieś na skraju traw. Widziałeś to przez to jak źdźbła trawy się poruszały, coś w nich było i chyba Cię obserwowało, czyżby twe pięknie pachnące rybki coś zwabiły? Pytanie czy wolałoby rybki czy Ciebie, a może byś mógł to upolować używając ryb jako przynęty? Czemu jeszcze nie wyszło, może bało się ognia jak każde zwierzę w naturze?

Jesteś pewien jednego, że czułeś się obserwowany...

[Kriadasz]

Tego, że był obserwowany, to Kriadasz już był pewien od dawna. Jakoś trudno mu było uwierzyć, że ta istota z plaży spuściła go chociaż na chwilę z oczu. Krasnolud postanowił zbytnio nie panikować. Zarówno doświadczenie, dziwny optymizm i smak ryb mówiły mu, że powinien zachować spokój. Jeżeli dobrze myślał, stworzenia na tych terytoriach nie widziały jeszcze inteligentnych form życia. A na pewno nie wyuczyły się, że można je bezkarnie pożerać. Zresztą co by nie mówić, zwierzę to zwierzę. Instynkty zapewne ma takie same, jak w jego rodzinnych stronach. Dlatego Kriadasz podniósł się spokojnie i chwycił sztylet w prawą dłoń. Lewą zaś rzucił jedną ze swoich upieczonych ryb w stronę skraju traw. Tak, by stwór ujawnił się, ale nie mógł od razu przejść do pożerania krasnoluda. Broń schował za plecy. Być może zwierzę zwyczajnie naje się i pójdzie albo nie uzna go za zagrożenie, gdy dostanie to, czego chciało. Pokazywanie, że jest uzbrojony na pewno w tym wypadku nie przyniesie korzyści.

[MistrzGry]

[Wprowadzenie Jaehaerys, Kriadasz]
Cokolwiek było w trawach zaczęło się szybko oddalać. Nagle z wysokich traw Wysokich Równin wystrzelił Jaehaerys lądując na plecach w upieczonych rybach Kriadasza tuż przy ogniu ogniska w blasku słońca które wciąż było na niebie, twa rana w boku sprzed kilku dni się ponownie otworzyła by znów się z niej sączyła krew.

[Kriadasz]
Jedyne co widziałeś to nieznajomego który dosłownie wyleciał z traw lądując tuż przy ogniu na jego jedzeniu. Miał on poważną ranę na boku z której krew leciała strumieniem, może i był to obcy który mógł być zagrożeniem lecz z taką niezadbaną raną może także szybko skonać. Ostatnio wszelkie inteligentne humanoidy raczej pomagały Ci w trudnych chwilach, a przynajmniej te spotkane w Wysokich Równinach.

[Jaehaerys]
Jaehaerys zdezorientowany tym co się właśnie stało nie miał bladego pojęcia co się dzieje ani gdzie jest, był na plaży przy ogniu i jakiś wysokich na ponad półtora metra trawach z których właśnie wyleciałeś, czy był to wciąż twój świat? Poczułeś nagle ból w boku, twa rana się musiała otworzyć, zdałeś sobie sprawę że obok Ciebie stał krasnolud. Na jego widok zaczęła Ci buzować krew w żyłach, czułeś adrenalinę, pamiętałeś przed kim uciekałeś niedawno...

[Kriadasz]

Kriadasz zerwał się na równe nogi i dobył sztyletu. Spokojny był wobec skradających się zwierząt, a nie latających ludzi. Stanął obok przybysza i wymierzył broń w jego szyję. Może i mu pomagali. Poza jednym, który potem chciał go zabić. I tym wcześniejszym, który więził go w jaskini. I ogólnie nie miał zamiaru ufać czemukolwiek, co wypluł ten świat. Dlatego celował w Jaehaerysa bronią i patrzył na niego dość wrogo.
- Ty coś za jeden?
Warknął do niego nieprzyjemnym głosem. W zasadzie to nie miał zamiaru mu zrobić krzywdy. Ale wkurwiało go, że tyle pieczenia poszło na marne.

[Jaehaerys]

Jaehaerys poczuł ciepło ogniska, co od razu wybudziło go z marazmu. Powoli wstał, trzymając jedną rękę na zranionym boku. Kątem oka zauważył postać niskiej postury, która w swojej prawicy dzierżyła ostrze skierowane w niego. Nie miał pojęcia, czy jest jednym z jego oprawców, lecz słysząc pytanie odpowiedział:

-Jestem Jaehaerys, syn  Kraesnysa, dziedzic Żelaznej Pięści. A ty kim jesteś?

W momencie wypowiadania ostatnich słów na ustach Jaehaerysa pojawił się lekki uśmiech widząc jednocześnie zdenerwowanie i zdezorientowanie w oczach osoby stojącej przed nim.

[MistrzGry]

[Jaehaerys]

Krew się sączyła na piach i ryby krasnoluda. Czułeś się słaby a twa już blada cera stawała się bardziej śnieżna, w ostatnich dniach straciłeś wiele krwi a otwarta ponownie rana w trakcie dnia jest dla Ciebie śmiertelna. Musisz zatamować krwawienie... Mimo swego sprytu i inteligencji coraz ciężej jest Ci zachować spokój gdy krew coraz wolniej płynie w twych żyłach i ból szarpał twoje nerwy.

(Jaehaerys dodaj sobie stan fizyczny 'Osłabienie: utrata dużej ilości krwi' oraz 'Średni ból')

[Kriadasz]

- Kimś, kto nie lubi wpierdalania jego ryb w piasek. Siadaj.
Po czym wskazał ostrzem na ziemię. Dlaczego się do cholery uśmiechał... Bryzga krwią na wszystkie boki i ma w siebie wykierowaną broń. Krasnolud miał lekką awersje do uśmiechających się osób. Tym bardziej ścisnął rękę na rękojeści noża. Patrzył na niego z kamienną twarzą, chociaż biła od niego niechęć. Coś mu w nim nie pasowało. Z niszczeniem zapasów na czele.

[Jaehaerys]

Częściowo z braku wyboru, a częściowo z braku sił, zaldriz ciężko opadl na ziemię. Leżąc w pozycji bocznej, twarzą zwróconą w stronę nieznajomego, wyciągnął ryby z piasku i położył je na swoim poprzednim miejscu. Gdy skończył, zadał kolejne pytanie:

-Czemu obozujesz w tak nieprzyjaznym miejscu nieznajomy?

[Kriadasz]

- Bo tutaj wszystko jest nieprzyjazne. A ja tego miejsca nie wybierałem.
Opuścił nieco broń i spojrzał podejrzliwie na niego. W takim stanie raczej za wiele mu nie jest w stanie zrobić.
- Gdzie reszta twoich?

[Jaehaerys]

Widząc, że niski brodacz opuścił broń, Jaehaerys lekko się wyprostował i odparł:

-Uciekaliśmy przed złymi osobami. Rozdzieliliśmy się i tak oto znalazłem się tutaj. A ty? Masz jakiś cel podróży? Czekasz na kogoś?

[Kriadasz]

- Szukam cywilizacji. W którą stronę jest twój dom?
Głos mu się uspokajał, chociaż broni już bardziej nie opuścił. Ani nie usiadł, póki nie dowie się, kto dosłownie wpadł do jego obozu.

[Jaehaerys]

Jaehaerys zauważył, że jego nowy towarzysz się uspokoił. Czuł, że samemu słabnie i nie będzie  w stanie nigdzie zajść.

-Nie mam domu, został spalony dawno temu. Ukrywałem się w prowizorycznym obozie, kiedy nas zaatakowano.

Łuskowaty popatrzył się w stronę, z której przyszedł, lecz niczego nie dostrzegł.

Gdzie twoi bliscy? Masz jakiś dom?

Jaehaerys zastanawiał się o co może się jeszcze spytać i rzekł:

-Możemy sobie pomóc. Ty dasz mi medykamenty i weźmiesz mnie ze sobą do miasta, a ja w zamian za to mogę wyświadczyć ci przysługę

[Kriadasz]

- Nie mam domu, nie mam medykamentów, tutaj nie ma miast, a ja nie potrzebuję twoich przysług. Gdzie ten obóz? I kim byli napastnicy?
Odpowiedział mu szorstko i przeniósł wzrok na trawy. Jakby ostatecznie chciał rozstrzygnąć, czy ma się czego obawiać. Znaczy obawiać się ma zawsze czego... Ale wolał o tym wiedzieć.

[Jaehaerys]

Usłyszawszy pytanie, Jaehaerys wybuchnął śmiechem, gdy skończył na jego twarzy znów widniał ironiczny uśmiech. Przez zęby wycedził:

-Ludzie, elfy i tacy jak ty mój mały koleżko zaatakowali obóz leżący w kierunku, z którego przybyłem. Raczej nie ma już czego tam zbierać.

[Kriadasz]

- W tamtym kierunku?
Wskazał na trawy nożem i spojrzał na niego z niedowierzaniem. Tam były trawy. Trawy, trawy i dzikie zwierzęta.

[Jaehaerys]

Tak, jeżeli miałeś bezsenną noc, to pewnie zauważyłeś dym, a być może, słyszałeś też wrzaski i szczęk oręża

Zaldriz patrzył lekko zdziwiony na niziołka, myśląc, że na pewno coś widział lub słyszał.

-Spotkałeś może kogoś jeszcze podobnego do mnie, lub kogokolwiek?

[Kriadasz]

Akurat jego ostatniej nocy nie można było nazwać bezsenną.
- Gówno słyszałem. Łaziłem wzdłuż tej rzeki ponad tydzień i nie było niczego. Przestań łgać, bo ja sam się na tym przejechałem jakiś czas temu.
Opuścił nóż i spojrzał znów na niego z lekką dezaprobatą.
- Tutaj nie ma takich stworzeń. Powtarzam pytanie. Gdzie jest twój dom?
Spytał go dobitnie, mając cichą nadzieję, że jednak kłamie.

[Jaehaerys]

Jaehaerys nie do końca rozumiał o co tutaj chodzi. Pewnie był to jakiś podstęp, który miał dać czas na znalezienie go pozostałym.

-Ehh... Nie mam już domu. Zniszczono go. Spalono. Pozwolisz, że poczęstuję się rybą?

Czekając na odpowiedź, wyciągnął z ognia rozżarzony kawałek drewna, przygotowując się do opalenia sobie rany.

[Kriadasz]

- Rybka to nie drewno. Odłóż to.
Mruknął do niego groźnie i spojrzał na leżącą obok tunikę. Szkoda, że przylazł do niego akurat, gdy ubrania mu się suszą. Czyli świeci teraz dla niego gołą klatą. Niestety na ten moment wolał ich nie zakładać. Kilka sekund nieuwagi, w ciągu których nieznajomy go może użreć w kostkę. A wyglądało na to, że odwzajemniał on niechęć do krasnoluda.

[Jaehaerys]

Z niechęcią rzucił patykiem prosto do ogniska i położył się na plecach.

- Czy w takim razie mogę pożyczyć rybę i kawałek drewna? Myślę, że byłby to bardzo szlachetny gest z twojej strony...

[Kriadasz]

- Wpierw oddaj cały szmelc, jaki masz. Potem ci mogę nawet dupę ucałować.
Stwierdził bez cienia żartu i schował w końcu nóż. Wyglądało na to, że ten ktoś nie miał towarzystwa. I sam nie był w stanie albo nie chciał zabić krasnoluda. Przynajmniej na razie.

[Jaehaerys]

Jaehaerys zrozumiał już, jak ma się jego sytuacja. Postanowił oddać miecz, ale bez niego wciąż zostawał świetnie wyszkolonym wojownikiem, więc miał szansę na przeżycie. Powoli wyciągnął oręż z pochwy i rzucił go obok ogniska.

-Tylko uważaj na niego. Należy do mojej rodziny od pokoleń.

[Kriadasz]

- A mój toporek dostałem na dziesiąte urodziny. Gdzieś mam wartość sentymentalną tego kawałka żelastwa. 
Cały czas wydawał się wrogi. Oraz szorstki, co w sumie nawet jego samego nieco dziwiło. Chociaż też mało kto miałby dobry humor, gdyby tydzień leżał nieprzytomny. Uklęknął przy Jaehaerysie i jeszcze tylko pobieżnie go obszukał, czy miecz to wszystko.

[Jaehaerys]

Zaldriz nie lubił kiedy ktoś, go przeszukiwał, zwłaszcza mężczyzna, na dodatek krasnolud. Fioletowe oczy, choć zamglone, wciąż śledziły każdy ruch niziołka.

-Byłoby mi bardzo miło, gdybyś uszanował moją prośbę... Jak ty masz właściwie na imię?

[Kriadasz]

Zignorował jego wzrok i wstał w końcu, bo chyba nic nie wykrył. Spojrzał jeszcze na niego, pozbywając się emocji z twarzy. Głównie przez to, co zaraz zrobi. A mu się nie uśmiechało.
- Kriadasz. Opatrzę ciebie, jak nie będziesz nic kombinował.
Po czym zgarnął miecz i ruszył ubrać tunikę. Nie zamierzał go leczyć z dobroci serca. Prędzej faktu, że potrzebne do tego były narzędzia, które poszkodowany mógłby wykorzystać w różnoraki sposób.

[Jaehaerys]

Jaehaerys potrzebował chwili, by zapamiętać imię krasnoluda. Kriadasz... Nigdy nie słyszał, żeby ktoś wspominał o niziołku z takim imieniem lub mu podobnym.
Postanowił poczekać, aż zostaną mu opatrzone rany. W międzyczasie zapytał:
-Masz coś przeciwko nocnym wędrówkom?

[Kriadasz]

Spojrzał na niego ponurym wzrokiem, stojąc już w ubraniach.
- Tak się składa, że mam. I ty też lepiej wbij sobie do łba, że w nocy się tu robi o wiele groźniej.
Schował miecz za pas i uklęknął przy ognisku, by dorzucić co nieco. Przy okazji myślał, jak ma się do tego zabrać. Rana... Jakoś ją trzeba odkazić. Problem w tym, że niewiele zrobi pośrodku takiego odludzia. Czyli pełna improwizorka. Świetnie, że musi się kimś opiekować zaledwie kilka godzin po tym, jak sam ledwo co chodził.

[Jaehaerys]

Jaehaerys nie był ucieszony słysząc te słowa. Miał nadzieje, że uda mu się wyruszyć z kimś w wędrówkę, gdy pora dnia będzie mu wspierać.

-A miałbyś coś przeciwko, gdybym w nocy wybrał się na małą przechadzkę? Oczywiście jak poczuję się lepiej. Powiedzmy, że za dnia... Nie czuję się najlepiej.

[Kriadasz]

- Do ciebie naprawdę chyba nie dociera, gdzie jesteś.
O cholera... Nie dość, że nieznajomy nie potwierdził jego nadziei, to kompletnie je zrujnował. Nie mieli stąd wyjścia. Bóg wrzucał ich tu, jak rybki do akwarium. To już nie był ich świat... Krasnolud usiadł w końcu na ziemi i spojrzał na miecz przy pasie. Nie widział innej opcji, jak wypalić ranę. Problem w tym, że pacjent może zacząć się wydzierać i ogólnie przyciągnąć uwagę tego, co żyje w okolicznych trawach.

[Jaehaerys]

Zaldriz dalej nie rozumiał o co chodzi Kriadaszowi. Czemu tak reaguje na jego pytania? Co tu może być niebezpiecznego? Tyle pytań...

-A co takiego może być niebezpiecznego w tych okolicach? Wargi? Z nimi to sobie poradzę z zamkniętymi oczyma. Jeżeli będziemy poruszać się razem, to nic nam nie grozi.

[Kriadasz]

- Zapewne wargi też, ale nie tylko. Jesteś w świecie przewodnika. Wszystko tutaj chce ciebie zajebać, a zwłaszcza w nocy. Więc jeżeli zamierzasz przeżyć, to lepiej posadź dupsko w piasku i czekaj na dzień.

[Jaehaerys]

-Chyba mój mały przyjacielu, nie do końca się rozumiemy. Ja i mój gatunek prawadzimy nocny tryb życia.

Jaehaerys postanowił przygotować się na krótką, lecz bolesną operację.

[Kriadasz]

- Nie jestem twoim przyjacielem, a twój gatunek jest daleko stąd.
Słusznie, bo Kriadasz akurat się namyślił w kwestii leczenia. Wyjął miecz z pochwy i zaczął go przygrzewać, nieszczególnie nawet patrząc na Jaehaerysa, by poznać jego opinię. W sumie nie był jakiś niegrzeczny, czy wrogo nastawiony. Ale coś mu w nim nie pasowało. Zaraz... kto ostatnio uśmiechał się do niego i chciał został przyjacielem zaraz po poznaniu? A tak. "Nowy" Lagran. Krasnolud zerknął podejrzliwie na niego i cierpliwie czekał, aż broń się nagrzeje. Przy okazji gapił się, gdzie w ogóle ma go przypiec.

[Jaehaerys]

Krew, która sączyła się prawego boku zdąrzyła zrobić dość rozległą karmazynową plamę na koszuli Jaehaerysa, co trochę go poirytowało.

-Wiesz, zawsze możemy się zaprzyjaźnić. Jeżeli okolica jest tak nieprzyjazna jak mówisz, to przyda ci się towarzysz.