Plaże Atlantu

[MistrzGry]

Wschodnie Wybrzeża Atlantu to miejsce gdzie graniczy ląd i wielki ocean Atlant, mieszczą tu się wielkie piaszczyste plaże i ujścia rzek. Nie ma tu wiele interesujących miejsc, anomalii, lecz kto wie co znajduję się pod wodą Atlantu i jakie stworzenia żyją w jego wodach lub jakie wyspy znajdują się daleko poza kontynentem.

Tam gdzie kończą się Wysokie Równiny a zaczynają niezmierzone wody Atlantu są złociste plaże ciągnące się kilometrami. Piękne czyste plaże nieskażone żadną oznaką cywilizacji, złocisty piach oddzielający krystaliczne wody i wysokie trawy na kilkadziesiąt metrów, w różnych porach roku można spotkać na tych piaskach morskie stworzenia które wychodzą z wody głównie z powodów rozrodczych.

Natomiast wody Atlantu są krystalicznie czyste gdyż nikt nawet nie miał jeszcze szans zanieczyścić tychże wód, pełne życia od małych mikrobów, przez ławicę zwykłych ryb po niezwykłe stwory jakie zamieszkują Nekron, zapuszczanie się wgłąb Atlantu może przynieść wielkie bogactwa jak i nieszczęścia.

[MistrzGry]

[Kriadasz]

Wpierw usłyszałeś wiatr i szumiący ocean gdzieś w pobliżu. Następnie poczułeś piasek w dłoniach, zimne morskie powietrze opatulające twe ciało jakże i poranne promyki słońca padające na twą twarz, podrażniając twoje jeszcze nie otwarte oczy przez powieki.

Podniosłeś się pod pozycji półleżącej opierając się jedną ręką ziemi a drugą zasłaniając swoje oczy przed słońcem. Otworzyłeś powoli podrążone oczy i ujrzałeś wody Atlantu wraz z wschodzącym słońcem, byłeś na linii brzegowej suchy, chudszy niż tydzień temu(odejmij sobie 4kg wagi) jakże i mniej żywy.

Byłeś bardzo spragniony jakbyś nie pił nic cały dzień, nie jak tydzień. Jednakże odgłosy z twojego brzucha jako samo uczucie głodu było spowodowane nie jedzeniem niczego przez cały tydzień, tak więc twój organizm żądał jak i płynów tak i jedzenia.

Szybko podniosłeś się z ziemi by zabrać się za znalezienie czegoś, lecz nie byłeś wstanie ustać na nogach i padłeś na kolana. Twe ciało było osłabione, wtedy zauważyłeś na prawdo od Siebie dwie duże muszle leżące na ziemi. W jednej z nich był litr wody a w drugiej trzy ryby.

Z jednej strony pomyślałeś żeby od razu się rzucić na to żarcie, ale z drugiej strony ktoś musiał je przynieść, nie byłeś tu sam, ktoś Cię poił przez ten tydzień. Chciałeś wyciągnąć swój toporek, lecz nie miałeś go nigdzie przy Tobie, czyżby ktoś go zabrał! Rozglądałeś się w okół lecz nikogo nie widziałeś, lecz usłyszałeś trzepot muszelek na twojej brodzie, ktoś ubrał Ci naszyjnik z muszelek... Ale kto i czemu?


(Dodaj sobie też do informatora status odwodnionego i wygłodzonego)

[Kriadasz]

Na początek podniósł muszelki do oczu, chcąc się lepiej przyjrzeć temu czemuś. Co to do cholery było? I gdzie on w ogóle jest? Swe myśli oczywiście prędko ubrał w słowa, a raczej słaby pomruk. Odwodnienie i na ten aspekt niestety wpływa.
- Co do chuja...
Wymamrotał ledwo słyszalnie i zaczął rozglądać się wokół siebie. W pierwszej chwili chciał szukać broni, jednak doszedł do wniosku, że skoro ktoś ją zabrał, to tak łatwo jej nie znajdzie. Tak samo jeżeli go karmiono, to i pożywienie przed nim nie powinno być zatrudnione. Tak przynajmniej podpowiadała logika... Logika w tym świecie? Pokręcił lekko głową z niesmakiem. Ale zabrał się do jedzenia. Musiał chociaż trochę odzyskać siły.

[MistrzGry]

Naszyjnik był zrobiony z małych muszelek po małżach a za sznurek służyła gruba, czarna i wytrzymała nić niewiadomego pochodzenia.

Po twej broni nigdzie nie było ani śladu, po swych rozmyślaniach rzuciłeś się an ryby. Może i były surowe ale bardzo smaczne, zresztą wszystko co jest jadalne pewnie byłoby pyszne dla pustego od tygodnia brzucha. Rybki były świeżę i soczyste jakby dopiero co ktoś je złowił. Minęła jedynie chwila z pochłonąłeś wszystkie trzy ryby.

(usuń stan wygłodzonego)

[Kriadasz]

Popił jeszcze wody i spróbował się jakoś podnieść. Musiał jakoś rozejrzeć się po okolicy. Chociażby ledwo szurając nogami. Zaś samego naszyjnika z muszel postanowił jeszcze nie zdejmować. Miał wrażenie, że tylko by to mu kłopotów przysporzyło, a i tak nie przeszkadzał póki co.

[MistrzGry]

Wypiłeś całą wodę z muszli, jednakże twój organizm przez najbliższy czas wciąż będzie cierpiał na efekty odwodnienia. Byłeś wstanie już chodzić, chociaż czułeś przy tym pewien ciężar. Byłeś na plaży między wielkimi wodami a Wysokimi Równinami, nigdzie w pobliżu nie było żadnej rzeki wpływającej do morza.

Ktoś Cię albo zabrał daleko od niej albo wyłowił z morza.

[Kriadasz]

Kriadasz przez chwilę dreptał to tu, to tam, próbując kogokolwiek wypatrzeć. W końcu poddał się i przełknął parę razy ślinę, by mieć silniejszy głos.
- Ej!
Wydarł się na tyle, na ile pozwalało mu ciało. Miał nadzieję, że jego opiekun się pojawi. Skoro nie miał broni, to i tak był bezbronny... Więc nie ma co się kryć. Trzeba znaleźć jakąś żywą duszę albo ruszać dalej. Jedno dla krasnoluda było pewne... To definitywnie nie przypominało mu żadnej z plaż na jego rodzimej planecie. Chyba rzeczywiście powrót był sprawą trudniejszą, niż mu się z początku wydawało...

[MistrzGry]

Spoglądając na plaże przed Tobą a potem na plaże za Tobą usłyszałeś na prawo od Siebie plusk wody. Szybko tam spojrzałeś, przez ułamek sekundy widziałeś coś w wodzie co od razu się do niej zanurzyło, nie byłeś pewien co to było. Chyba głowa, jakiejś morskiej istoty? Czyżby w tych wodach żyło coś na tyle inteligentnego by Cię ratować i trzymać przy życiu nie wiadomo jak długo?

[Kriadasz]

Podszedł powoli do wody, przyglądając się uważnie miejscu, w którym to coś mu błysnęło. A walić to, że jest niebezpiecznie... I tak minął o włos śmierć (zapamiętam sobie to 11 przy losowaniu). Zresztą był zbyt odwodniony, by musieć myśleć racjonalnie.

[MistrzGry]

Gdy podszedłeś do krystalicznie czystej wody ujrzałeś że jest pełna życia ryb, miejscami kamieniste dno kryło pewnie mnóstwo skorupiaków, głowonogów i innych żyjątek, lecz nie było tam nic wyróżniającego się ani większego... Ale jesteś pewien że coś tam było.

[Kriadasz]

- Haaalo?
Rzucił podejrzliwe pytanie w przestrzeń, nie wiedząc w zasadzie, co ma teraz robić. Stał póki co i jedynie czekał, mając nadzieje, że stworzenie się w końcu ujawni i będzie miało dobre zamiary. W szczególności to drugie.

[MistrzGry]

Nikt się nie pojawiał, czekałeś na kogoś kto wcale nie musiał Ci się ukazywać. Może i miało to dobre zamiary ale widocznie jest też nieśmiałe bądź nie chce się pokazywać.

Jednakże po dłuższe chwili patrzenia się na morze miałeś wrażenie jakby ktoś patrzył też na Ciebie.

[Kriadasz]

Popatrzył jeszcze chwilę i wrócił na plażę. Zaczął rozglądać się za bronią, jedzeniem, czy czymkolwiek, co pomogłoby mu przetrwać. Aktualnie nie miał nic prócz ubrań, muszelkowego naszyjnika i worka przypraw (przemoczonych zapewne). Zero jedzenia, zero wody, zero okrycia na noc i czegokolwiek do obrony. Może lepiej było zostać i walczyć z tą cerańską suką...

[MistrzGry]

Plaża jak plaża, nie było tu nic oprócz piasku, muszelek i kilku badyli które fale wniosły na brzeg. Póki co najadłeś się trzema rybami lecz bez żadnej broni ciężko by było Ci je samemu złapać w morzu. Ale w końcu jesteś krasnoludem, zawsze zostaje siła twoich mięśni, w końcu nie byłeś raczej jedyny krasnoludem w historii jaki znalazł się w takiej sytuacji.

Tylko dla Kriadasza

-Na zachód znajdziesz koryto które Cię tu zawiodło.-

[Kriadasz]

Czyli wiedział już mniej więcej, gdzie się znajduje. To też rozwiązało jego wątpliwości, że ktoś go tu przytargał. Raczej po piasku by tutaj nie dopłynął. Nie ruszył jednak na zachód, czy też wschód. Póki co przejrzał, co mu w zasadzie zostało i ruszył zbierać drewno wyrzucone przez morze. Jak zacznie je suszyć teraz, to może uda się wieczorem z nich rozniecić ogień. Na plażach potrafi strasznie wiać w nocy. Wciąż jednak kątem oka zerkał na taflę wody. Czy jego wybawiciel w końcu się pokaże...

[MistrzGry]

Uzbierałeś w ciągu godziny tyle drewna by starczyło Ci na cała przyszłą noc, jedna trzecia tego drewna była sucha a cała reszta wilgotna.

Gdy słońce stało wysoko na niebie ty ujrzałeś w wodzie pewien błysk, na tyle blisko brzegu byś był wstanie to podnieść. Niestety po0 wybawicielu nie było ani śladu.

[Kriadasz]

No więc Kriadasz poszedł to podnieść. Rzucił drewno w miejsce, które jakkolwiek bardziej było odsłonięte od wiatru, niż pozostałe i ruszył wyłowić błyszczący przedmiot. Drewno się w tym czasie wysuszy.

[MistrzGry]

Odłożyłeś drewno i poszedłeś sprawdzić co mieniło się w wodzie. Gdy szedłeś do miejsca gdzie coś błyszczało nagle ten blask zniknął, docierając do miejsca odkryłeś że w tym miejscu była ławice malutkich rybek która prawdopodobnie też została przyciągnięta przez błyszczące coś.

Mimo twojej bliskości rybki nie odpłynęły, trzymały się miejsca gdzie było wcześniej źródło blasku.

[Kriadasz]

Zaintrygowany dziwnym światełkiem poszedł po jakiś kij wyrzucony przez morze i spróbował ryby odgonić. Wolał nie wiedzieć, co by się stało, gdyby zrobił to ręką, czy nogą.

[MistrzGry]

Gdy wróciłeś z kijem ryby wciąż tak były, próbowałeś je odgonić kijem ale ani razu nie udało Ci się wszystkich odgonić, a te które się udało od razu wracały. Udało Ci się jednak spostrzec że to coś na dnie miało dosłownie perłową rękojeść, więc musiał to być jakiś nóż, sztylet, sierp bądź cokolwiek co by mogło mieć rękojeść i nie być za duże. Pewnie to od tej rękojeści odbijało się światło słoneczne.

[Kriadasz]

Krasnolud zrezygnował z odganiania, a zamiast tego próbował to coś wygrzebać patykiem z piasku, zaczepić i jakoś wywlec na brzeg. Trochę dla niego podejrzane było, że ryby tak się na to uparły, dlatego wolał taką zabawę, niż wkładanie tam rąk.

[MistrzGry]

Gdy ruszałeś tym przedmiotem ryby płynęły za nim aż w końcu nie wywaliłeś tego na brzeg, gdy przedmiot znalazł się poza wodą ryby straciły nim zainteresowanie.

Więc co to było? Był to nóż cały wykonany z jednolitej perły o ostrym ostrzu zakrzywiającym się do przodu. Gładka rękojeść płynnie zmieniała się w zakrzywione do przodu ostrze o niezwykle ostrym zakończeniu. W okół grzbietu ostrza były wygrawerowane rybie łuski, a od spodu rękojeści widniały także wygrawerowany symbol otwartej czteropalczastej wewnętrznej strony dłoni z błonami między palcami.

[Kriadasz]

Poświęcił dłuższą chwilę na badanie użyteczności broni, a następnie zaczął przyglądać się dziwnemu symbolowi dłoni. Perła... Był to materiał drogi w jego stronach. Czyżby kolejny prezent od jego nieznanego opiekuna? Może to ma mu zastąpić toporek... Ha! Może i broń piękna oraz droga, ale uczył się walczyć tym, co mu zabrano. I będzie dążył do odzyskania tego. Mimowolnie spojrzał na taflę wody i uniósł sztylet nieco nad głowę. Chciał dać znak, że wie doskonale, kto w wodzie siedzi i od kogo jest broń.

[MistrzGry]

Perła, materiał drogi, cenny, piękny, pożądany... Lecz nie nadający się na broń, przynajmniej tak na ogół się przyjęło a tu proszę nóż z perły. Byle by nie złamał się przy pierwszym uderzeniu w coś twardego. Symbol był tym co widziałeś, prawdopodobnie nóż jest tworem jakiegoś inteligentnego stwora morskiego a to jest jego inicjał.

W wodzie nic więcej nie ujrzałeś. Spoglądając na tafle wody myślami wróciłeś do ryb, słyszałeś perłach znajdywanych w brzuchach głupich ryb ale czemu cała mała ławica ryb przylgnęła do noża prawie że ignorując twoją obecność?

[Kriadasz]

Postanowił skorzystać z tego, że ryby zebrały się w jednym miejscu. Zdjął swoją tunikę i zrobił z niej prowizoryczną sieć. Może chociaż kilka ryb uda się złapać, zanim wszystkie się rozlecą. Sztylet zaś wetknął dza pas i machnął ręką w stronę wody w geście podziękowania. Ma broń. Teraz czas na jedzenie. Później się będzie zastanawiał, dlaczego ryby tak do niego lgnęły. Chociaż przypuszczał, że tu w grę wchodziła magia... Eh, nienawidził magicznych sztyletów. Ale nic nie zrobi, dopóki nie znajdzie swojego toporka.

[MistrzGry]

Gdy tylko ponownie wlazłeś do wody z tuniką jako sieć ryby od razu się spłoszyły odbierając Ci jakąkolwiek szanse na ich złapanie, nagle stały się dziwnie płochliwe.

Zawiał nagle mocniejszy wiatr zza morza który przyprawił Cię o dreszcze, noc zapowiada się zimna. Przynajmniej tutejsza woda morska była dosyć ciepła.

[Kriadasz]

Zirytowany założył z powrotem ubranie i wycofał się z wody. Wrócił przygotować nieco drewno pod nocne ognisko. Przeniósł je do najbardziej osłoniętego od wiatru miejsca i zaczął dzielić wedle przeznaczenia. Gdy skończył, wylazł znów na plażę i... zwyczajnie usiadł. Gapił się w wodę zmrużonymi podejrzliwie oczyma, ale bez ręki na broni.
- Wiem, że tam jesteś.
Powiedział w końcu głośno do szumiącego morza. Bez wrogości. Bez przyjacielskości. W końcu, jeszcze nie wiedział, co tam siedzi. Póki co, czekał aż się pokaże. Jedzenia nie musiał szukać, w ostateczności użyje sztyletu jako przynęty. Chociaż martwiło go, jak dawca zareagowałby na takie jego wykorzystanie.

[MistrzGry]

Po przygotowaniu ogniska na noc ruszyłeś nad brzeg morza, do nocy było jeszcze daleko więc postanowiłeś odpocząć w blasku słońca obserwując morze licząc na zauważenie swego wybawcy.

A co jeśli go tu po prostu nie było? Widząc ze się ocknąłeś zostawił Cię samego z wiedzą że sam sobie poradzisz? A może wróci dziś bądź jutro by Ci się ujawnić? Albo obserwuje Cię z ukrycia, tyle pytań tak mało odpowiedzi.

Może i masz źródło jedzenia, ale co z wodą?

[Kriadasz]

A Kriadasz siedział... I czekał... I nikt się nie pojawił. Był jednak pewien, że w wodzie siedzi jakaś rozumna istota. Sztylet był na to niepodważalnym dowodem. Nic jednak póki co chyba nie wskóra... Toteż ruszył na spacer. W prawo (patrząc na morze), gdzie był zachód, jak mu się zdaje. Musi sprawdzić, ile dzieli go od najbliższego źródła wody. Wróci tu, zanim się ściemni. A w ostateczności zbierze drewno od nowa. Rozejrzał się tylko jeszcze wokoło, czy nie zostawił czegoś wartościowego i ruszył w drogę.

[MistrzGry]

Ruszyłeś więc na południowy-zachód by trzymać się plaży.

Na plażach po drodze nie było niczego nowego same badyle, muszelki i piach. Przez godzinę marszu niczego szczególnego nie spotkałeś, jak daleko była ta się zastanawiałeś?

Brakowało Ci też trochę towarzystwa, cokolwiek Cię uratowało mogło się wyłonić z wody gdyż jedyne towarzystwo jakie teraz miałeś do ryby w morzu i odgłosy zwierząt buszujących w wysokich trawach nieopodal. Niby cały czas je słyszysz ale nigdy nie zobaczyłeś niczego prócz kacyków tam...

[Kriadasz]

Rzeczywiście brakowało mu do kogo się odezwać... No ale chyba wybawiciel nie zamierzał się pokazać. A krasnolud szedł dalej, bo przecież zostało jeszcze trochę czasu do zmroku. Zerkał jednak co chwila na taflę wody. Czy w końcu się wyłoni. Chciał wiedzieć, co się opiekowało nim przez ostatnie dni.

[MistrzGry]

Kolejne dwie godziny lazłeś po plaży, zmęczony i z pragnieniem w ustach. W wodzie nie było niczego oprócz ryb, muszelek i mniejszych stworzonek które łaziły po dnie... Ale w końcu się chyba uśmiechnął do Ciebie los i dotarłeś do rzeki. Po drugiej jej brzegu było 6 małych istotek wielkością odrobinę przerastającą króliki które nie siedziały jednak nad rzeką, lecz nad brzegiem wód Atlantu. Wyglądało to jakby piły z niej wodę, a może coś innego?


WZW

[Kriadasz]

Zabrał tylko muszle i ruszył dalej. Nie pójdą spać, póki on sam nie będzie padał ze zmęczenia. Najlepiej by było, gdyby zrobili to za dnia.

[Jaehaerys]

-Nie sądzisz, że powinniśmy zobaczyć, czy nikogo tutaj nie ma? Może nam pomóc, a zostawiając go za sobą tylko ryzykujemy

[Kriadasz]

- Po prostu ktoś zebrał drewno i się ulotnił. Ruszaj się, bo pewnie w cholerę drogi mamy do przebycia.
Poszedł dalej, patrząc tylko wymownie na Jaehaerysa. By i on się sprężał, bo nadal ma iść przodem.

[Jaehaerys]

Jaehaerys był bardzo zdziwiony zachowaniem Kriadasza.

-Zdrowy rozsądek nakazuje przeszukać okoliczne tereny. Jeżeli tego nie zrobimy, to podczas obozowania możemy mieć problemy

Gdy skończył mówić, stanął w miejscu i wbił wzrok w krasnoluda.

[Kriadasz]

Spojrzał jedynie na niego znudzony i pchnął w plecy.
- Wejście w te trawy oznacza śmierć. Idź.

[Jaehaerys]

Jaehaerys zrezygnował z jakichkolwiek prób zmienienia jego zdania.

-Pewnie nudzi cię to pytanie, ale czy mógłbyś przeciąć sznur i dać mi chociaż sztylet? Skoro tuż obok nas może być coś niebezpiecznego, to wolę mieć możliwość obrony

[Kriadasz]

- Dostaniesz broń, gdy będziesz jej potrzebował.
Stwierdził chłodno i kiwnął głową w górę. Znak, że ma iść dalej. Już dość czasu zmarnował podczas nieprzytomności.

[Jaehaerys]

-Lepiej daj go teraz nie lubię gdy ktoś zabiera ważne dla mnie rzeczy.

Jaehaerys ruszył dalej plażą kierując się na południe(według Kriadasza). Miał nadzieję jak najszybciej dotrzeć do wspomnianego bastionu.

[Kriadasz]

- A ja nie lubię osób ze sztyletami, którym nie ufam.
Poszedł za nim, potrząsając co jakiś czas głową. Miało to przegonić senność, chociaż sam nie wiedział, ile jeszcze tak wytrzyma. Ten nieznajomy był problemem w jego wypoczynku... W zasadzie, to był póki co jedynie balastem. I pozostanie nim, aż nie pokaże wartości bojowej. Teraz krasnolud zrozumiał, dlaczego niektórych zwyczajnie zabija się na miejscu. Po chwili przypomniał sobie o czymś. Złapał Jaehaerysa za ramię i zatrzymał go.
- Stój. Jesteśmy jednak na miejscu.
I poszedł w stronę traw ukręcić długi sznur. On sam już ma dość dźwigania. Jeżeli ten przybysz chce być przydatny, to zabierze trochę drewna. Planował zrobić z jego koszuli coś na wzór sań do ciągnięcia. Może przetrwają do następnego ogniska, bo inaczej z zawiązanymi rękoma raczej tego nie przetransportuje.

[Jaehaerys]

Jaehaerys stanął i popatrzył na Kriadasz mówiąc:
-Co ja mam robić w tym czasie?

[Kriadasz]

- Stój i nic nie rób.
Wrócił z trawami i skupił się na ich skręcaniu w długie liny. Niestety nic lepszego nie miał. Po czym zawiązał oba jej końce na koszuli Jaehaerysa. Stworzył coś w rodzaju saneczek.

[MistrzGry]

Krasnolud zaczął robić z koszuli swego więźnia coś na wzór sań do targania jakiegoś ładunku. To co Ci wyszło ostatecznie nie było najlepszej jakości, ale chociaż zrobiłeś te sanie. Niestety przy większym obciążeniu od razu się rozerwą i staną się bezużyteczne wraz z materiałem z którego je zrobiłem.

Powinny one móc udźwignąć około 20 kilo bez większego ryzyka popsucia się.

[Kriadasz]

I tyle władował. Nie zabierali tego jakoś bardzo dużo. Podał sznur do związanych dłoni zaldriza.
- Bierz to. Spalimy niedługo, więc rączek sobie nie nadwyrężysz.
Rzucił tylko jeszcze lekko sarkastycznie i poszedł w dokładnie przeciwnym kierunku do tego, którym szli wcześniej.

[Jaehaerys]

Jaehaerys pomyślał sobie, że krasnolud lubi wędrówki, skoro wraca tam skąd przyszli.

-Kto co lubi...-Wymamrotał

Zaldriz poszedł za krasnoludem, ciągnąc ładunek za sobą.

[Kriadasz]

Z czasem Kriadasz zwolnił, by znów przepuścić Jaehaerysa przodem. I szedł tak aż do nurtu rzeki Nirsan.

[MistrzGry]

Ruszyliście więc z powrotem w stronę rzeki, tym razem na prawdziwe południe. Po godzinie podróży ujrzeliście nagle na niebo zaczęły się zbierać najczarniejsze chmury które wydawały się tańczyć na nieboskłonie niczym cieniste nici nanosząc egipskie ciemności. Co chwila światłości przynosiły pioruny prawdopodobnie z burzy jaka się działa na północnym-zachodzie, a wraz z krótkimi przebłyskami światła przybywały głośne grzmoty.

U was jednakże jeszcze nie padało, lecz te chmury przynosiły pewne niemiłe wspomnienia krasnoludowi...

[Kriadasz]

Miłe, czy niemiłe, zostawił to miejsce za sobą. I nie miał zamiaru nawet o burzy rozmawiać. Szedł dalej w ponurym milczeniu.

[Jaehaerys]

Jaehaerys podążał za Kriadaszem...

-Nie sądzisz, że powinniśmy znaleźć schronienie?-Zapytał się wskazując na chmury