Piaski Spływu Nirsan-Jańr

[MistrzGry]

Między trawami Wysokich Równin łączą się dwie rzeki tworząc sporą charakterystyczną szaro-piaszczystą przestrzeń we widłach rzek. Widłach rzek Nirsan który płynęła od północy, oraz rozszerzającą się i tracącą na silnym nurcie rzekę Jańr. Łącząc się te wody tworzyły szeroką na dziesięć metrów rzekę i głęboką na kilka metrów z dość silnym nurtem napędzanym przez te dwa wpływy, powstała w ten sposób większa i silniejsza rzeka płynęła prosto na południe ku wodom Atlantu.



Lądowa część wideł rzek była zdobiona wymieszanym złotym i szarym piachem, pierwszym przypływanym wraz z Nirsanem, a drugim niesiony przez Jańr. Widły były płaskim długim terenem będącym ledwo parę centymetrów ponad poziom wody obu rzek. Piach był rzadki niczym na plaży powodując że z każdym krokiem wasze stopy się zapadały pod ciepły dniem i chłodnym nocą piaskiem. Było to też dobre miejsce na nocleg, osłonięte trudnymi do przebycia rzekami i dość przyjemnym leżyskiem o ile komuś nie przeszkadzał potem piach we włosach i pod ubraniami.

[MistrzGry]

[Kriadasz]

Wkroczyłeś na rozgrzany od słońca złocisty piasek, twój towarzysz wydaje się że jeszcze Cię nie zauważył...
Wtem usłyszałeś głos swego starego towarzysza.
-To miejsce, to nie jest zamknięty świat, te widoki napełniają mnie determinacją.-
Cały czas był w pozycji klęczącej nad brzegiem w miejscu gdzie rzeki się łączyły. Od tyłu wyglądał dokładnie tak samo jak twój towarzysz, brzmiał też tak samo jak on, jednakże... Nie pamiętasz żeby kiedykolwiek tak się zachowywał, chociaż znaliście się zaledwie parę dni.



Miałeś właśnie warknąć '- Co ty pierdolisz?', ale coś Cię powstrzymało, miałeś dziwne wrażenie że to wszystko się już działo? Deja vu?

Wtem nagle się skulił łapiąc się za prawie ramię, dysząc nieregularnym oddechem lekko się podniósł z kolan i odwrócił się w twoją stronę. Ujrzałeś towarzysza patrzącego na Ciebie z łzami, wyglądał na smutnego a łzy ściekały po jego czerwonych rumieńcach.
-M-mylisz się! Nie jestem Lagranem... Al-le nie musisz mnie zabijać od razu.-
Jego spojrzenie opadło na piasek.
-Może wyglądam jak on, al-le nie m-mam z nim nic wspólnego...-
Coś było zupełnie nie tak, co ta osoba wygadywała? Co się nagle stało że tak zmienił zachowanie? Na jego klatce byłeś wstanie zobaczy dziurę w skórzanym pancerzu a za nią znajdowała się gojąca rana. Na dodatek pora dnia właśnie się zmieniła w ciągu sekundy, jakby w mgnieniu oka minęło kilkanaście minut... O co tu chodzi?

Usłyszałeś nagle głos Boży w swej głowie.
-Co się stało, to coś... Stało się coś bardzo dziwnego... Uważaj na niego...-
Tak jak szybko się pojawił tak samo szybko ucichł, nie wiesz co to znaczyło, ale skoro musiał do Ciebie przemówić nie robiłby tego bez powodu, co nie?

[Kriadasz]

- Czym ty jesteś...
Warknął krasnolud i od razu dobył topora. To wszystko wydawało mu się dziwne. Wszelkie pozory związane z ciałem, jakie to coś ma pod swoją kontrolą, są w tej chwili zbędne. Kriadasz nie zaatakował, ale pozostawał w pozycji bojowe.

[MistrzGry]

Podniósł wzrok, patrzył na Ciebie swoimi czerwonymi oczyma... Czerwonymi? On przecież nie miał czerwonych oczu wcześniej.
-Urodziłam się człowiekiem... a teraz mam rogi i jestem chłopakiem z czerwonymi włosami, sama nie wiem kim jestem.-
Puścił swą prawą rękę i opatulił swój tors rękoma. Łzy przestały lecieć, lecz szklane oczy zostały, mina zobojętniała a rumieńce tak jak były tak są.
-A kim ty jesteś żeby mnie od tak atakować?-

[Kriadasz]

- Kimś, kto nie lubi demonów... Nie udawaj idioty, bo wiem, że nim nie jesteś. W życiu widziałem kilkanaście egzorcyzmów.
Mruknął z groźbą w głosie i potrząsnął na potwierdzenie bronią. Nie podobał mu się... Bądź też podobała? Demony-kobiety były rzadkie, ale za to o wiele groźniejsze. Najwyraźniej istota przed nim manipulowała czasem, a przynajmniej tak wynika z jego dziwnych, pomieszanych z domysłami wspomnień. Zaufał głosowi w głowie... Już go słyszał i wyglądało na to, że póki co mu sprzyja.

[MistrzGry]

[Kriadasz]

-Kim nie jestem? Bo na pewno nie jestem żadnym demonem! Zresztą, nie musisz mi wierzyć. Możesz po prostu zostawić mnie i dać mi się cieszyć wolnością?-
Odpowiedziało Ci z stanowczością, głos miało jak twój stary towarzysz, ale ta tonacja i słowa, to nie był on. Istota się od Ciebie odwróciła i podeszła do wody, schylił się nad brzegiem rzeki i zaczął krzyczeć.
-Aaaaa! Co do!? Ja mam ogon!?-
Nagle niszcząc całą powagę sytuacji, zaczęła to kręcić się w miejscu w kółko patrząc na swój ogon i po chwili łapią go w ręce przestając przy tym się obracać. Prawie że przyłożył on czubek ogona do swojej twarzy patrząc na niego z wielkimi oczami.

Trzeba przyznać, ten demon bądź demonica ma smykałkę do rozpraszania innych.

[Kriadasz]

Kriadasz zawahał się... Opuścił nieco topór, niezbyt pewien, co w tej sytuacji robić. Kompletnie nie spodziewał się takiego obrotu spraw... Co tu do cholery się stało? Dlaczego Lagran zaczął mówić o sobie jako kobieta i lata z ogonem wokół własnej osi? Patrzył skołowany na nią/niego, ani myśląc zostawić to w takim stanie... Odejdzie stąd z towarzyszem. Żywym lub martwym. Póki co jednak jedynie obserwował, nie będąc pewnym, na ile pozwoliłby sobie demon...

[MistrzGry]

[Kriadasz]

Fascynacja się po chwili skończyła, po tym to spojrzało na Ciebie z dziubkiem na twarzy wciąż trzymając swój ogon w zgarbionej pozycji.
-Co się gapisz? Znowu chcesz mi uciąć rękę? Ostrzegam, tym razem mam ogon i nie zawaham się go użyć. . . Chociaż wcześniej chyba go też miałam... miałem, ugh dziwne jest to ciało.-
Puścił/a w końcu swój ogon, wyprostowało się i stanęła przodem do Ciebie oddalony o 10 metrów.
-Nie będę z Tobą walczyć, nie muszę Cię zabijać. Więc wystarczy że ucieknę, w końcu mam ogon więc muszę być dobrym pływakiem, a ty niziołku nie wyglądasz na takiego. Hahaha!-
Wydawało się być to poważne... Albo próbowało być poważne. Cokolwiek opętało twojego przyjaciel, było to jeszcze dziwniejsze(głupsze) od niego samego.

[Kriadasz]

- Że co...
W końcu wydukał zdezorientowany krasnolud. To coś było demonem? Przecież nie tak powinien się zachowywać! Dlaczego robi z siebie kompletnego idiotę, skoro i tak wie, że zginie? Apropo śmierci... Krasnolud spojrzał jeszcze tylko na toporek. Tak miała wyglądać walka? Będzie w nieskończoność zabijał obłąkaną demonice w ciele Ceranina?

[MistrzGry]

[Kriadasz]
-Co co?-
Złapało się za czoło i wzdychnęło głośno. Coś powiedziała cicho do Ciebie, nie byłeś wstanie usłyszeć co. Spoglądało co jakiś czas na Ciebie, po chwili usiadło pod turecku zaraz przy brzegu rzek i powiedziała
-Toooo, może zacznijmy jeszcze raz bez emmm, tamtego toporka, co ty na to?-
Wskazywało to palcem zakończonym krótkim pazurem na twój topór.

[Kriadasz]

- Ktoś na górze ma chyba porządny ubaw z tego wszystkiego...
Warknął wściekle pod nosem i powoli wsunął topór na jego stare miejsce. Lecz nie usiadł. Stał wyprostowany, trzymając prawą rękę na toporku. Jeżeli coś się wydarzy, dobędzie go na czas. Spojrzał podejrzliwie na siędzące coś, zastanawiając się, jak właściwie mówić do tego czegoś. On, czy ona? Chyba rzeczywiście los zakpił zarówno z Kriadasza, jak i świętej pamięci Lagrana...
- Dlaczego ukradłaś jego ciało?
Spytał donośnym głosem z bezpiecznej odległości 10 metrów. Nie brzmiał on, jakby miał zamiar się zaprzyjaźnić, chociaż był o wiele mniej wrogi, niż na początku. Patrzył na to dziwactwo, czekając na odpowiedź. Zaczął "przesłuchanie".

[MistrzGry]

-Nikomu ciała nie ukradłam, jakbyś już miała to robić to bym wybrała dobrą płeć chociaż.-
Odpowiedział/a stanowczo, rysując palcem/pazurem po piasku. Równie dobrze mogło kłamać, jeśli to miało być demonem, to mogło wszystko robić by się zabawić Tobą.
-Dlaczego uważasz że ukradłam to ciało?-
Zapytała zaciekawiona, po twoich wcześniejszych wypowiedział wiadome było, że znałeś osobę do kogo należało to ciało.

[Kriadasz]

- Bo nie należy do ciebie!
Krzyknął z wściekłością. Każde słowo tego czegoś budziło wątpliwości. Kriadasz zwęził podejrzliwie oczy i obserwował zachowanie wynaturzenia.
- Lagran nie żyje! Została z niego plama krwi!
Mocniej zacisnął dłoń na orężu.
- Zginął, a ty jesteś żartem z jego śmierci i godności!
Wściekłość rosła w nim, niezależnie jak tego nie chciał. To coś budziło obrzydzenie u krasnoluda. Nie mógł powstrzymać narastającej nienawiści i furii. Bo tego, że ta istota maczała palce w śmierci Lagrana, to był niemal pewien.

[MistrzGry]

Nagle złapała się za głowę wybuchając śmiechem, śmiała się i śmiała aż przewróciła się na plecy.

Po chwili się uspokoiła i podniosła obie ręce w górze zaczynając nimi gestykulować.
-Nie wiem o kim mówisz, ale skoro jest martwy to jego ciało już do niego nie należy.-
Mówiła roześmianym głosem.

[Kriadasz]

- Nie kpij sobie!
Warknął groźnie i wyciągnął nieco toporek.  Nie w całości, ale dał sygnał. Będą rozmawiać na jego warunkach.
- Ciało należy do Lagrana i dopilnuje, by tak pozostało.